Σελίδες

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ: ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ


ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ

ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΦΡΙΚΑΛΕΑΣ
ΜΗΧΑΝΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
FREE photo hosting by Fih.gr

{Ήταν ως εκ τούτου μια Επανάσταση όχι
ενάντια στη μια ή την άλλη νόμιμη, συνταγματική, δημοκρατική ή αυτοκρατορική
μορφή της κρατικής εξουσίας. Ηταν μια Επανάσταση ενάντια στο ίδιο το κράτος,
αυτό το υπερφυσικό έκτρωμα της κοινωνίας, ήταν ο ίδιος ο λαός που αναλάμβανε
για το λογαριασμό του την ίδια του την κοινωνική ζωή.

Δεν ήταν μια επανάσταση για τη μεταβίβαση
της εξουσίας από ένα τμήμα των κυρίαρχων τάξεων σε ένα άλλο αλλά μια
Επανάσταση για τη συντριβή αυτή της ίδιας της φρικαλέας μηχανής ταξικής
κυριαρχίας.

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

(Άπαντα τομ. 22)}

Η Παρισινή Κομμούνα ήταν η πρώτη προσπάθεια
"εφόρμησης στους ουρανούς" του προλεταριάτου. Αυτό ήταν ένα γεγονός που
προκάλεσε τον τρόμο και την οργή της κυρίαρχης τάξης. Ο αποτροπιασμός και
ταυτόχρονα η κατάπληξη της κυρίαρχης τάξης φαίνεται από τη φράση "Ηταν
οικοδόμος και ήθελε να κυβερνήσει τη Γαλλία!".

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Η Παρισινή Κομμούνα ήταν η πρώτη προσπάθεια "εφόρμησης στους ουρανούς" του προλεταριάτου. Αυτό ήταν ένα γεγονός που προκάλεσε τον τρόμο και την οργή της κυρίαρχης τάξης. Ο αποτροπιασμός και ταυτόχρονα η κατάπληξη της κυρίαρχης τάξης φαίνεται από τη φράση "Ηταν οικοδόμος και ήθελε να κυβερνήσει τη Γαλλία!".

Αυτά ήταν τα λόγια ενός συνταγματάρχη των Βερσαγιέζων, τη στιγμή που εκτελούσε ένα οικοδόμο, τον Λεβέκ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Εθνοφρουράς. Ο Λέβεκ δεν ήταν παρά ένας από τους χιλιάδες κομμουνάρους που έπεσαν θύματα της θηριωδίας του αστικού στρατού. Μονάχα την τελευταία βδομάδα του Μάη του 1871 καταμετρήθηκαν στο Παρίσι τα πτώματα 17.000 κομμουνάρων. Ωστόσο οι δυνάμεις της αντίδρασης δεν σταμάτησαν να σκοτώνουν και να δολοφονούν μέχρι της 15 Ιούνη. Η περίφημη όμως "ματωμένη βδομάδα" διήρκεσε επτά μέρες, από τις 21 έως τις 28 Μάη και αποτελεί πια έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Μέσα σ΄ αυτή τη βδομάδα οι εργάτες του Παρισιού υπερασπίστηκαν, από οδόφραγμα σε οδόφραγμα, από σπίτι σε σπίτι, τις κατακτήσεις της πρώτης σοσιαλιστικής επανάστασης. Ας δούμε όμως πως εξελίχθηκαν τα πράγματα μέσα σ΄ αυτή τη "ματωμένη βδομάδα".

Στις 21 Μάη, ημέρα Κυριακή, στις 7 το βράδυ, στο μέγαρο του Δημαρχείου συνεδριάζει η ολομέλεια του Συμβουλίου της Κομμούνας. Εκεί συζητάνε την περίπτωση του Κλιζερέ, πρώην αντιπροσώπου της Κομμούνας στο υπουργείο Πολέμου. Ο Κλιζερέ ήταν παλιός αξιωματικός του στρατού, είχε πάρει μέρος στην κατάπνιξη της εργατικής εξέγερσης του 1848 και τώρα είχε προσχωρήσει στην Κομμούνα. Εχει συλληφθεί και κατηγορείται για μια σειρά από στρατιωτικά λάθη. Ομως ξαφνικά μπαίνει μέσα στην αίθουσα ο Μπιλιορέ, μέλος της Επιτροπής Λαϊκής Σωτηρίας. Τη σκηνή που ακολουθεί την περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο ο γνωστός δημοσιογράφος, κομμουνάρος και ιστορικός της Παρισινής Κομμούνας, Λισαγκαρέ:

"Μπαίνει ο Μπιλιορέ κατάχλωμος και κάθεται για λίγο. Καθώς ο Βερμολέρ συνεχίζει να μιλάει, του φωνάζει: "Τελειώνετε, τελειώνετε. Εχω να σας κάνω μια πολύ σοβαρή ανακοίνωση".

Βερμορέλ: "Παραχωρώ το λόγο στον πολίτη Μπιλιορέ".

Ο Μπιλιορέ διαβάζει ένα χαρτί που τρέμει ελαφρά στα χέρια του. "Ντομπρόβσκι προς το Υπουργείο Πολέμου και Επιτροπή Λαϊκής Σωτηρίας. Οι Βερσαγιέζοι μπήκαν από την πύλη του Σεν Κλου. Παίρνω μέτρα για να τους απωθήσω. Αν μου στείλετε ενισχύσεις θα μπορέσω να το κατορθώσω".

Μια σιωπή γεμάτη έκπληξη. Μετά αρχίζουν οι ερωτήσεις.

... Η ώρα περνά με την κουβέντα. Δεν υπάρχουν ούτε προτάσεις, ούτε συζήτηση. Είναι οκτώ η ώρα. Ο πρόεδρος Ζιλ Βαλές κλείνει τη συνεδρίαση. Την τελευταία συνεδρίαση της Κομμούνας!".

Αυτή η χαρακτηριστική περιγραφή του Λισαγκαρέ φέρνει στην επιφάνεια αυτό που ίσως ήταν το μεγαλύτερο μειονέκτημα της Κομμούνας: η έλλειψη επαναστατικής ηγεσίας.

Στις 21 Μάη λοιπόν, ο στρατός των Βερσαγιέζων μπαίνει στο Παρίσι. Η αστική τάξη έχει πάρει πια την απόφαση να πνίξει στο αίμα τους εργάτες του Παρισιού που από τις 18 Μάρτη είχαν εγκαθιδρύσει τη δικιά τους εξουσία. Την κρίσιμη αυτή στιγμή όμως το Συμβούλιο της Κομμούνας διαλύεται.

Η Κομμούνα σχηματιζόταν από τους δημοτικούς συμβούλους που είχαν εκλεγεί με βάση το γενικό εκλογικό δικαίωμα στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού. Ηταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν οποιαδήποτε στιγμή. Η πλειοψηφία τους αποτελούνταν από εργάτες ή αναγνωρισμένους εκπροσώπους της εργατικής τάξης.

Δεν είχαν όμως μια ξεκάθαρη ιδεολογική κατεύθυνση. Οι ιδέες που επικρατούσαν ήταν οι ιδέες του Προυντόν, ενός ουτοπικού σοσιαλιστή, που ονειρευόταν ένα κόσμο φτιαγμένο σε μια ομοσπονδία σοσιαλιστικών κοινοτήτων (κομμούνες). Ετσι ουσιαστικά, ποτέ δεν μπήκε το ζήτημα της κρατικής εξουσίας για ολόκληρη τη χώρα.

Το Παρίσι απομονώθηκε και δέχτηκε την επίθεση όλου του αστικού στρατού.

Η στρατιωτική κατάσταση, παρά την αισιοδοξία του Ντομπρόβσκι, χειροτερεύει. Ολη τη νύχτα της 21ης προς της 22ης του Μάη νέες δυνάμεις των Βερσαγιέζων εισχωρούν στο Παρίσι. Η αντίσταση των Κομμουνάρων είναι σθεναρή αλλά ανοργάνωτη. Ο Ιστορικός της Κομμούνας, Τάλες, λέει:

"Οι διαδοχικές γραμμές της άμυνας καθώς δεν ήταν οργανωμένες αυτοσχεδίαζαν παντού. Οτι έκαναν το έκαναν κατά τύχη, κατά την πρωτοβουλία ή την θέληση του καθένα".

Η κεντρική διοίκηση είχε διαλυθεί. Κάθε μέλος της Κομμούνας είχε πάει στο διαμέρισμα του και οργάνωνε εκεί την αντίσταση. Αρχισαν να στήνονται οδοφράγματα παντού. Μέχρι το βράδυ, οι Βερσαγιέζοι είχαν καταλάβει ένα μεγάλο τμήμα του Δυτικού Παρισιού, όπου βρίσκονται βασικά οι αστικές συνοικίες και έχουν δημιουργήσει ένα μέτωπο οκτώ χιλιομέτρων.

Ολοι οι εργάτες βρίσκονται στο δρόμο. Ο Λισαγκαρέ γράφει στην εφημερίδα του: "Ο Λόγος του Λαού": "Ας θυμηθούμε τη 18η Μάρτη. Στη φωτιά τώρα! Δεν αρκεί πια να φωνάζουμε: Ζήτω η Δημοκρατία! Αλλά να την κάνουμε να ζήσει!".

Αυτή τη Δημοκρατία, που είχε ανοίξει μια νέα ζωή στους εργάτες, "ένα νέο αιώνα". Αυτή που περιγράφει ο χρονογράφος της ίδιας εφημερίδας στις 19 Μάη:

"Μπαίνουν, βγαίνουν, κυκλοφορούν, συγκεντρώνονται. Το γέλιο του πιτσιρικά του Παρισιού διακόπτει τις πολιτικές συζητήσεις. Πλησιάστε στις ομάδες και ακούστε. Ενας ολόκληρος λαός συζητάει για πολύ σοβαρά ζητήματα. Για πρώτη φορά ακούς εργάτες να ανταλλάσσουν εκτιμήσεις πάνω σε προβλήματα που μόνο τους φιλόσοφους απασχολούσαν μέχρι τώρα.

Φύλακες δεν υπάρχουν. Κανένας αστυφύλακας δεν κλείνει το δρόμο δεν εμποδίζει τους διαβάτες. Η ασφάλεια είναι απόλυτη.

Παλιά, όταν αυτός ο ίδιος λαός έβγαινε σε κατάσταση ευθυμίας από τους χορούς του, οι αστοί παραμέριζαν λέγοντας χαμηλόφωνα: Αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι, τι θα γινόμασταν; Τι θα γινόντουσαν οι ίδιοι;". Τώρα είναι ελεύθεροι και δε χορεύουν. Είναι ελεύθεροι και μάχονται. Οταν ένας καλόπιστος άνθρωπος περνά δίπλα τους σήμερα καταλαβαίνει ότι ένας νέος αιώνας γεννήθηκε".

Η 23 Μάη ήταν μια πολύ κρίσιμη μέρα. Η αντίσταση είχε οργανωθεί καλά. Οι Βερσαγιέζοι με 30 χιλιάδες στρατό περικυκλώνουν το λόφο της Μονμάρτης. Η Μονμάρτη πέφτει.

Ο λόφος αυτός που δεσπόζει στο Παρίσι είναι ένα επαναστατικό σύμβολο. Από εδώ ξεκίνησε η Κομμούνα στις 18 Μάρτη. Ο Μαρξ αναλύοντας την υλική βάση αυτής της εξέγερσης έλεγε:

"Η Δεύτερη Αυτοκρατορία είχε διπλασιάσει το εθνικό χρέος και είχε βουτήξει σε βαριά τοπικά χρέη όλες τις μεγάλες πόλεις. Ο πόλεμος (με τους Πρώσους) είχε αυξήσει τρομερά τις απαιτήσεις προς το έθνος και είχε καταστρέψει ανελέητα τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Και για να ολοκληρωθεί η καταστροφή, παρουσιάστηκε ο Πρώσος Σάιλοκ με το γραμμάτιό του για τη συντήρηση μισού εκατομμυρίου στρατιωτών στο γαλλικό έδαφος, για την πολεμική αποζημίωσή του από πέντε δισεκατομμύρια και για τον τόκο 5% στις απλήρωτες δόσεις της αποζημίωσης. Ποιος θα πλήρωνε το λογαριασμό; Μόνο με τη βίαιη ανατροπή της δημοκρατίας μπορούσαν οι σφετεριστές του πλούτου να ελπίζουν ότι θα φορτώσουν στους ώμους των δημιουργών αυτού του πλούτου τα έξοδα ενός πολέμου που τον είχαν προκαλέσει αυτοί οι ίδιοι.

Αυτή η συνωμοσία σκόνταφτε μονάχα σ΄ ένα μεγάλο εμπόδιο - το Παρίσι. Ο αφοπλισμός του Παρισιού ήταν ο πρώτος όρος της επιτυχίας".

Σαν πρώτο βήμα, ο Θιέρσος στέλνει το στρατό του να πάρει τα κανόνια της Μονμάρτης. Αυτά τα κανόνια ήταν στην κυριολεξία ιδιοκτησία των εργατών. Η εθνοφρουρά με δικά της λεφτά τα είχε φτιάξει και είχε οπλιστεί μπροστά στην άρνηση του Θιέρσου και της αστικής τάξης να υπερασπιστεί τη χώρα από τον Πρωσικό στρατό.

Στις 18 Μάρτη ο λαός του Παρισιού ξεσηκώνεται για να υπερασπιστεί τα κανόνια του. Ο στρατός συναδελφώνεται με τον λαό. Οι αξιωματικοί εκτελούνται. Οι αστοί πανικοβάλλονται. Εγκαταλείπουν το Παρίσι και καταφεύγουν στις Βερσαλλίες. Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των εργατών χωρίς αυτοί να το έχουν καταλάβει.

Η μόνη οργάνωση του λαού που υπάρχει είναι η Κεντρική Επιτροπή της Εθνοφρουράς, η οποία αποτελείται από εκλεγμένους αντιπροσώπους των ενόπλων εργατών. Αυτή γίνεται κυβέρνηση. Θέλει όμως να διώξει από πάνω της το βαρύ φορτίο το συντομότερο δυνατό. Σε 10 μέρες κάνει εκλογές και εκλέγεται η Κομμούνα.

Τώρα, η πτώση της Μονμάρτης επισφραγίζει όλη την αναποφασιστικότητα της ηγεσίας να προχωρήσει από τις πρώτες μέρες να συντρίψει τον πανικόβλητο αστικό στρατό και να εγκαθιδρύσει την εργατική εξουσία σ΄ ολόκληρη τη χώρα.

Στις 24 Μάη, οι εφημερίδες, καθώς και τις τελευταίες μέρες, κυκλοφορούν με αποκλειστικά στρατιωτικές ειδήσεις για την εξέλιξη των μαχών και ανακοινώσεις του Υπουργείου Πολέμου και της Επιτροπής Λαϊκής Σωτηρίας.

Χαρακτηριστικό γι΄ αυτό είναι ένα απόσπασμα από το "Λόγο του Λαού":

"Σήμερα το πρωϊ οι Βερσαγιέζοι, λένε, έκαναν μια κυκλική κίνηση από την πύλη του Κλινιανκούρ. Αυτή η κίνηση έχει σα στόχο να περικυκλώσει τον λόφο της Μονμάρτης και να απομονώσει τη Μπεβίλ. Η λεωφόρος Ορνανό υπερασπίζεται καλά. Οι πυροβολισμοί απλώνονται πίσω από την οδό Ζεσέν. Η κόκκινη σημαία κυματίζει πάντα στην Πλατεία του Υδραγωγείου".

Οι επιθέσεις των Βερσαγιέζων είναι βίαιες και οι αιχμάλωτοι που συλαμβάνονται εκτελούνται. Αυτό μεγαλώνει την αποφασιστικότητα των εργατών του Παρισιού. Συγκεντρώνονται στις εργατικές συνοικίες. Εδώ οι δρόμοι είναι στενοί και η αντίσταση καλύτερη. Ο διοικητής του Παρισιού, Οσμάν, πολλά χρόνια πριν είχε χαράξει στο Παρίσι μεγάλους και φαρδείς δρόμους, τα μπουλβάρ. Είχε προβλέψει ότι θα δίνονταν μάχες και χρειάζονταν μεγάλοι δρόμοι για το πυροβολικό.

Οι Παριζιάνοι για να αντισταθούν βάζουν φωτιές στα μεγάλα κτίρια. Φτιάχνονται τείχη φωτιάς. Οι αστοί εξεγείρονται. Τι ενδιαφέρει τους εργάτες όμως, αφού δεν πρόκειται να ζήσουν σε μια πόλη που δεν είναι δική τους;

Στις 25 και 26 Μάη το μέτωπο των Κομμουνάρων όσο πάει και μικραίνει. Μένουν οι εργατικές συνοικίες στα ανατολικά του Παρισιού. Αυτή ήταν η καρδιά της επανάστασης και αυτή θα κρατήσει μέχρι το τέλος, έστω και αν δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για τη νίκη της και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας. Ο Λένιν στο άρθρο του "Στη Μνήμη της Κομμούνας" (το δημοσιεύουμε στο αφιέρωμα αυτό) γράφει:

"Για να είναι νικηφόρα μια κοινωνική επανάσταση πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δυο προϋποθέσεις: υψηλό επίπεδο ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων και προετοιμασία του προλεταριάτου. Το 1871 όμως αυτές οι δυο Προϋποθέσεις δεν υπήρχαν. Ο γαλλικός καπιταλισμός δεν ήταν ακόμα αρκετά ανεπτυγμένος και η Γαλλία ήταν τότε βασικά μια μικροαστική (από βιοτέχνες, αγρότες, μικροέμπορους κλπ). Εκτός από αυτό δεν υπήρχε εργατικό κόμμα".

Τα μέλη της Πρώτης Διεθνούς του Μαρξ ήταν λίγα και ο ρόλος που έπαιξαν μικρός. Σαράντα περίπου χρόνια μετά, η εργατική τάξη έφτιαξε το δικό της κόμμα, το Μπολσεβίκικο κόμμα που την οδήγησε στην εξουσία το 1917 στη Ρωσία.

Παρόλα αυτά, οι κατακτήσεις της Κομμούνας, έστω και στο μικρό διάστημα της διακυβέρνησης της ήταν πολύ σημαντικές και αποτέλεσαν ορόσημο για τις επόμενες επαναστάσεις καθώς και γι΄ αυτήν που είναι μπροστά μας. Οι πιο σημαντικές κατακτήσεις της Κομμούνας ήταν οι εξής:

- Το πρώτο διάταγμάτης, για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και η αντικατάστασή του με τον οπλισμένο λαό.

- Η αστυνομία που μέχρι τότε ήταν το όργανο της κεντρικής κυβέρνησης απογυμνώθηκε αμέσως από όλες τις πολιτικές της ιδιότητες και μετατράπηκε σε υπεύθυνο όργανο της Κομμούνας που μπορούσε να ανακληθεί οποιαδήποτε στιγμή.

- Το ίδιο έγινε και με τους δημόσιους υπαλλήλους σε όλους τους κλάδους της διοίκησης. Από τα μέλη της Κομμούνας ως τους κατώτερους υπαλλήλους η δημόσια υπηρεσία αμειβόταν με εργατικούς μισθούς.

- Χωρίστηκε η εκκλησία από το κράτος και απαλλοτριώθηκαν όλες οι εκκλησίες που αποτελούσαν οργανισμούς με ιδιαίτερη περιουσία.

- Ολα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα άνοιξαν δωρεάν για το λαό και ταυτόχρονα ξεκαθαρίστηκαν από κάθε επέμβαση της εκκλησίας και του κράτους.

Το Σάββατο στις 27 Μάη έχει μείνει ένας πολύ μικρός χώρος για τους εργάτες που συνεχίζουν να παλεύουν ενάντια στην αστική καταπίεση. Μένει πια η εργατική συνοικία της Μπελβίλ.

Οι Κομμουνάροι στις σφαγές των Βερσαγιέζων, αντιδρούν μ΄ ένα τρόπο σπασμωδικό. Εκτελούν τους ομήρους που είχαν στις φυλακές τους, τους ανώτερους κληρικούς, τους αστούς και φυσικά τους χαφιέδες των Βερσαγιέζων (κάτι που δεν μας λυπεί ιδιαίτερα, για να μην πούμε καθόλου).

Οι "θεάρεστες" όμως ψυχές των αστών εξεγείρονται. Αυτό όμως ήταν κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίς. Επρεπε δηλαδή να είχαν εγκαθιδρύσει τη δική τους εξουσία και κάθε αστική σαπίλα έπρεπε να εξαφανιστεί.

Διαφορετικά η δικτατορία των αστών είναι αμείλικτη. Αυτό ήταν ένα λάθος, αξίζει να σημειωθεί, που δεν έκαναν οι Μπολσεβίκοι αλλά υπάρχουν πολλοί αναρχοφιλελεύθεροι που τους κατηγορούν.

Δείγμα της ατολμίας των ηγετών της Κομμούνας ήταν ότι δεν τόλμησαν να πειράξουν την τράπεζα της Γαλλίας. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Μαρξ να κάνει μια προσθήκη στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο":Η εργατική τάξη παίρνοντας την εξουσία στα χέρια της πρέπει να συντρίψει τον παλιό αστικό κρατικό μηχανισμό και να επιβάλλει τη δικιά της δικτατορία.

Ο Ιστορικός της Κομμούνας, Τάλες, λέει:

"Πεπεισμένος ότι η αστική τάξη θα έχανε από τα προνόμια της ο Θιέρσος αρνήθηκε να συζητήσει ακόμα και με τους μετριοπαθείς της Κεντρικής Επιτροπής. Τοποθετώντας τα συμφέροντα της τάξης του πάνω από κάθε ηθική, δεν είχε κανένα ενδοιασμό να παλέψει με το ψέμα και τη συκοφαντία. Νικητής δεν σκεφτόταν παρά να καταστρέψει όσο μπορούσε περισσότερο τα σπέρματα της σοσιαλιστικής επανάστασης".

Το πρωϊ της Κυριακής στις 28 Μάη, η Κομμούνα πεθαίνει. Από νωρίς οι Βερσαγιέζοι γλιστράνε πίσω από τους τελευταίους υπερασπιστές. Τα οδοφράγματα πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Το μεσημέρι η Κομμούνα ρίχνει τον τελευταίο πυροβολισμό της. Η Κομμούνα είχε "πεθάνει".

Είχε όμως πράγματι πεθάνει; Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε μονάχα αφήνοντας δυο αστούς συγγραφείς να μιλήσουν για την Κομμούνα. Είμαστε ήδη ένα χρόνο μετά την ήττα, στα 1872 και όμως οι αστοί ανησυχούν επειδή...

"Δεν μας απασχολεί πολύ ότι η νίκη έχει κι άλλους στόχους εκτός από τον θρίαμβο, ότι τίποτα δεν άλλαξε στο πνεύμα των νικημένων εκτός από την πρόθεση μιας μεγαλύτερης μνησικακίας και ότι πρέπει να ασχοληθούμε με το γεγονός ότι η κοινωνική επανάσταση βρίσκεται διαρκώς στο κατώφλι της κοινωνίας".

Και τέλος καταλήγουν με πάρα πολύ μεγάλη ειλικρίνεια:

"Τι εμπόδιο μπορούμε να της βάλουμε; Ενα μόνο: τη δύναμη, το στρατό".

Σήμερα, 131 χρόνια μετά την ηρωική εξέγερση των εργατών του Παρισιού, η άλυτη κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού γίνεται ολοένα και πιο βαθιά και έτσι βάζει πάλι με τον πιο άμεσο τρόπο το ζήτημα της ανατροπής του και της κοινωνικής αλλαγής. Σήμερα τα μαθήματα της Κομμούνας και τα ζητήματα που έβαλε είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρα.

Στο στρατό, το μόνο όπλο της αστικής τάξης, οι εργάτες πρέπει να αντιτάξουν το δικό τους συνειδητό όπλο, το εργατικό επαναστατικό κόμμα, κάτι που έλειψε από την Κομμούνα του Παρισιού.

Αυτό είναι και το πιο σημαντικό συμπέρασμα που βγάζει και ο Τρότσκι στο άρθρο του "Τα μαθήματα της Κομμούνας":

"Το εργατικό κόμμα - το αληθινό - δεν είναι μια μηχανή για κοινοβουλευτικές μανούβρες. Είναι η συσσωρευμένη και οργανωμένη πείρα του προλεταριάτου. Μόνο με τη βοήθεια του κόμματος που στηρίζεται σ΄ όλη την περασμένη ιστορία, που προβλέπει θεωρητικά τους δρόμους της ανάπτυξής του, όλους του τους σταθμούς και εξάγει τον τύπο της απαιτούμενης δράσης, το προλεταριάτο απελευθερώνει από την ανάγκη να ξαναρχίζει πάντα την ιστορία του εξαιτίας των δισταγμών του, της αναποφασιστικότητάς και των λαθών του".

Αθήνα 2002

Συνεργασίες Ναζιστών με την Πρεσβεία του Ιράν στην Αθήνα


Πρεσβεία Ιράν - Κώστας Πλεύρης, Ηλίας Ζαφειρόπουλος - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ




Πρεσβεία Ιράν - Κώστας Πλεύρης, Ηλίας Ζαφειρόπουλος (Πολιτικό Καφενείο) ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ



Βήχος Παναγιώτης



Δείτε κι άλλες φωτογραφίες



Χτύπησαν Ιρανούς απεργούς πείνας με ραμμένα στόματα!




Παρέμβαση του ΠΚ στα Προπύλαια για τους Ιρανούς
Πρόσφυγες



http://iranianhungerstrike.blogspot.com/




Μία ημέρα πριν την απεργία πείνας των Ιρανών Πολιτικών Προσφύγων στα Προπύλαια (Πολιτικό Καφενείο)




Παπανδρέου - Αχμαντινετζάντ (Πολιτικό Καφενείο)






Χτύπησαν Ιρανούς απεργούς πείνας
με ραμμένα στόματα!



Παρέμβαση του ΠΚ στα Προπύλαια για
τους Ιρανούς Πρόσφυγες




http://iranianhungerstrike.blogspot.com/





































FREE photo hosting by Fih.gr




FREE photo hosting by Fih.gr




FREE photo hosting by Fih.gr

Παρέμβαση του ΠΚ στα Προπύλαια για τους Ιρανούς Πρόσφυγες










Παρέμβαση του ΠΚ στα Προπύλαια για τους Ιρανούς ΠρόσφυγεςFREE photo hosting by Fih.gr

6η μέρα απεργίας πείνας με
ραμμένα τα στόματα των Ιρανών Προσφύγων που βρίσκονται στα Προπύλαια ζητώντας
πολιτικό άσυλο. 6η μέρα και το υπουργείο προστασίας του πολίτη όχι
μόνο αδιαφορεί για τον κίνδυνο και για τη ζωή των απεργών αλλά συγχρόνως
Νοσοκομειακό ιδιωτικής εταιρείας – γιατί το ΕΚΑΒ δεν πήγαινε παρά τις
επανειλημένες κλήσεις των προσφύγων – ζήτησε και εισέπραξε 1.800 ευρώ για δύο
ημέρες να βρίσκεται δίπλα τους και στη συνέχεια πήρε εντολή – άγνωστο από πού
– να φύγει από τα Προπύλαια αφήνοντας χωρίς ιατρική βοήθεια τους απεργούς
πείνας!!!
H
Συντρόφισσα Μίκα Στάθη από το Πολιτικό
Καφενείο μίλησε στη συγκέντρωση των απολυμένων που έγινε την Τρίτη 19
Οκτωβρίου μαζί με τον Ιρανό Πρόσφυγα Σέμκο Μοχαμεντί.

Καταγράφτηκε και σε
VIDEO
από τους ίδιους τους Ιρανούς Πρόσφυγες. Στη φωτογραφία ο Παν. Βήχος και η Ιρανή απεργός πείνας, Μαντάνα Λανισενία.



http://www.iranianhungerstrike.blogspot.com/


Βήχος Παναγιώτης



Παρέμβαση του
ΠΚ στα Προπύλαια για τους Ιρανούς Πρόσφυγες








Μιλώντας με τον Ριμπουάρ
Κομπαντί, που γνωρίζει καλά Ελληνικά μας είπε ότι 44 άτομα εκ των οποίων 9
παιδιά και τέσσερις γυναίκες κινδυνεύουν να εκτελεσθούν αν απελαθούν πίσω στο
Ιράν!


Κανένας κρατικός φορέας δεν
έχει ενδιαφερθεί εκτός από τους δημοτόμπατσους που δημιούργησαν επεισόδια στα
Προπύλαια παραβιάζοντας και το άσυλο!


http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=8699


Μόνο μία γιατρός από το
Νοσοκομείο της Νίκαιας, πήγε με δική της πρωτοβουλία, έδωσε συμβουλές στους
απεργούς πείνας και υποσχέθηκε κάθε δύο ημέρες να τους εξετάζει. Ονομάζεται Ολγα
Κοσμοπούλου. Επίσης ενδιαφέρθηκε να δώσει δημοσιότητα για το θέμα η Ελένη
Καρασαβίδου η οποία πήρε και σχετική συνέντευξη.


Μία από τις απεργούς πείνας,
η Μαντάνα Λανισενία στην πατρίδα της ήταν μαχητική δημοσιογράφος.


Πρέπει να καταγγείλουμε την
κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη που αδιαφορούν για τη
ζωή των απεργών πείνας που διεκδικούν πολιτικό άσυλο. Ο υπουργός Προστασίας του
Πολίτη φέρει ακέραια την ευθύνη – όπως καταγγέλουν σε προκήρυξή τους οι Ιρανοί –
για την εξέλιξη αυτή καθώς η κοροϊδία και η κωλυσιεργία για τα αιτήματα των
Ιρανών πολιτικών προσφύγων είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου για την άθλια
πολιτική κατάργησης στην ουσία του δικαιώματος ασύλου για όλους τους πρόσφυγες.


Η κυβέρνηση και ο Παπουτσής
πρέπει να καταλάβουν ότι είναι υπεύθυνοι για τις ζωές αυτών των ανθρώπων, να
ανοίξουν τα αυτιά τους και να ακούσουν τις κραυγές από τα ραμμένα χείλη των
απεργών πείνας. Τι περιμένετε κύριοι ΔΝΤούδες; Να πεθάνουν πρώτα και μετά να
τους δώσετε άσυλο; Στον τάφο;


Μήπως τελικά έχουν αναθέσει
στη Δημοτική Αστυνομία του Κακλαμάνη την αντιμετώπισή τους; Γιατί όπως φαίνεται
και στο Βίντεο που υπάρχει στο

link,
την Παρασκευή 15 Οκτωβρίου, ένστολος της Δημοτικής Αστυνομίας του Κακλαμάνη
χτύπησε χαστούκι στο πρόσωπο Ιρανού απεργού πείνας (!!!) με ραμμένο στόμα
παραβιάζοντας το άσυλο των Προπυλαίων και φωνάζοντας: «Εδώ είναι Ελλάδα ρε, τον
μπούλο από δώ»!!! Τσαμπουκάς ο Ελληναράς μπάτσος!


Τόσο εμείς σαν ΠΟΛΙΤΙΚΟ
ΚΑΦΕΝΕΙΟ, όσο και οι Ιρανοί πρόσφυγες καλέσαμε τα κόμματα, τις ριζοσπαστικές
οργανώσεις και κάθε προοδευτικό άνθρωπο, τους φοιτητικούς συλλόγους και κυρίως
τους γιατρούς να βρεθούν ΑΜΕΣΑ στο πλευρό των Ιρανών απεργών πείνας.


Εμείς δημοσιεύουμε σήμερα
ένα έγγραφο του υπουργείου Εξωτερικών που μιλάει για απειλές κατά ελληνικών
διπλωματικών αρχών και προσωπικού στο εξωτερικό!!! Ημερομηνία 18/10/2010.
Τρομοκράτες πάνε να βγάλουν τους ανθρώπους!!!




FREE photo hosting by Fih.gr





FREE photo hosting by Fih.gr





FREE photo hosting by Fih.gr





FREE photo hosting by Fih.gr





FREE photo hosting by Fih.gr





FREE photo hosting by Fih.gr










FREE photo hosting by Fih.gr



FREE photo hosting by Fih.gr


FREE photo hosting by Fih.gr


FREE photo hosting by Fih.gr



FREE photo hosting by Fih.gr


FREE photo hosting by Fih.gr



[URL=http://fih.gr/view.php?filename=35_3_.jpg][img]http://fih.gr/images/35_3_.jpg[/img][/URL]


FREE photo hosting by Fih.gr


FREE photo hosting by Fih.gr


FREE photo hosting by Fih.gr

ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ


ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ




Η ιστορία του αρχαίου κόσμου παρουσιάζεται συνήθως από εθνικιστική
σκοπιά με σκοπό να εξυπηρετήσει όχι την ιστορία και την επιστήμη, αλλά
εθνικιστικά ή και ρατσιστικά "ιδεώδη".





FREE photo hosting by Fih.gr
Στο κείμενό μου αυτό θα πρέπει να κάνω μια
αναγκαία διευκρίνηση για τους φίλους του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ. Η προσοχή μου
στρέφεται, όχι αφηρημένα και τυπικά στην σταχυολόγηση αρχαιοελληνικών σημείων
αναφοράς στο έργο του Μαρξ, αλλά στη συγκεκριμένη σχέση του μαχόμενου
μαρξισμού με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Όταν μιλούμε για την ιστορία -
γενικότερα - του αρχαίου κόσμου, εννοούμε συνήθως την ιστορία των αρχαίων
κοινωνιών της λεκάνης της Μεσογείου, από την εμφάνισή τους κι ως τα τέλη της
ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (δηλ. ως τον 5ο αιώνα μ.Χ). Οι ρίζες του αρχαίου κόσμου
χάνονται βαθιά στην αρχαιότητα. Σήμερα η επιστήμη και οι ιστορικοί
παραδέχονται ότι η ιστορία της Μεσογείου αρχίζει κάμποσες χιλιάδες χρόνια π.Χ.
Πιο παλιά από την ιστορία της Ελλάδας είναι η ιστορία της Κρήτης και άλλων
περιοχών της Μεσογείου. Η καθαυτό όμως αρχαία ιστορία (η ελληνο-ρωμαϊκή
ιστορία) αρχίζει από τα τέλη της 2ης χιλιετηρίδας, π.Χ., δηλ. από τη λεγόμενη
Ομηρική εποχή. Η ιστορία του αρχαίου κόσμου παρουσιάζεται συνήθως από
εθνικιστική σκοπιά με σκοπό να εξυπηρετήσει όχι την ιστορία και την επιστήμη,
αλλά εθνικιστικά ή και ρατσιστικά "ιδεώδη". Όμως η γνώση της ιστορίας του
αρχαίου κόσμου είναι αναγκαία στο σύγχρονο άνθρωπο, γιατί εκτός των άλλων
πλαταίνει τον πνευματικό του ορίζοντα και θέτει πολλά ενδιαφέροντα προβλήματα
που μας διευκολύνουν να κατανοήσουμε πληρέστερα το σύγχρονο κόσμο, δείχνοντάς
μας τις ιστορικές του ρίζες.

Βήχος Παναγιώτης


Η Ελληνική ιστορία μας δίνει ένα κλασικό υπόδειγμα του περάσματος από το πρωτόγονο κοινοτικό καθεστώς στη δουλοκτητική κοινωνία.

(Δες το βιβλίο του Παν. Βήχου "Το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα" Εκδ. "ΛΑΪΝΑ", 1984).Το παράδειγμα των ελληνικών κρατών, και ιδιαίτερα της Αθήνας, μας δίνει τη δυνατότητα καλύτερα από κάθε άλλο να παρακολουθήσουμε πώς εξελίχτηκε το κράτος "εν μέρει με τη μεταβολή των οργάνων του καθεστώτος των γενών, εν μέρει με τον παραγκωνισμό τους από νέα όργανα που βγήκαν στη μέση, και, τέλος, με την ολοκληρωτική αντικατάστασή τους από πραγματικά όργανα κρατικής εξουσίας" (Φ. Ενγκελς, "Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους").

Σε διάφορους έλληνες συγγραφείς βρίσκουμε ζωντανές περιγραφές της σκληρής ταξικής πάλης ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, ανάμεσα σε κείνους που είχαν όλα τα δικαιώματα και σε κείνους που δεν είχαν κανένα. Στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης στην Ελλάδα εμφανίστηκαν διάφορες μορφές δουλοκτητικών κρατών. "Ακόμα από τότε παρουσιάζεται η διαφορά ανάμεσα στη μοναρχία και τη δημοκρατία, ανάμεσα στην αριστοκρατία και τη δημοκρατία" (Β. Ι. Λένιν, "Για το κράτος", Άπαντα, τομ. 24ος, σελ. 369). Οι Έλληνες άπλωσαν την πολιτιστική επιρροή τους σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Μεσογείου. Ελληνικές αποικίες ιδρύθηκαν στην Ιταλία, στη Σικελία, στο έδαφος της σημερινής Γαλλίας, στην Αίγυπτο κλπ. Αποικίες είχαν οι Έλληνες και στις βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας!

Όλος ο σύγχρονος ευρωπαϊκός πολιτισμός - και κατά ένα μέρος και ο μή ευρωπαϊκός - αναπτύχθηκε στη βάση του αρχαίου πολιτισμού. Χωρίς τη γνώση της αρχαίας ιστορίας δε μπορούμε να καταλάβουμε πολλούς από τους θεσμούς των κατοπινών περιόδων - την ιστορία της τέχνης, τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, το θέατρο, τους σύγχρονους πολιτικούς, επιστημονικούς και άλλους όρους. Ο αρχαίος κόσμος, μ΄ όλη την πολυμορφία του, προβάλλει μπροστά στο κάθε βήμα τόσο της κοινωνικής όσο και της ιδιωτικής ζωής.

Οι Έλληνες και ο ρωμαϊκός πολιτισμός αποτελούν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Ο ελληνικός πολιτισμός, στην έκταση και στο περιεχόμενό του, είναι τεράστιος και πολύμορφος. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των μνημείων του ελληνικού πολιτισμού είναι η πρωτοτυπία, το βάθος των αισθημάτων, η απλότητα κι η αρμονία ανάμεσα στη μορφή και το περιεχόμενο. Οι έλληνες στοχαστές, καλλιτέχνες και επιστήμονες με τα έργα τους που "εξακολουθούν ακόμα να μας προξενούν καλλιτεχνική απόλαυση και από μια ορισμένη άποψη διατηρούν την αξία του μέτρου και του άφθαστου πρότυπου", (Κ. Μάρξ "Κριτική της πολιτικής οικονομίας") έβαλαν τη σφραγίδα της πάλης των ιδεών, των παθών και των ιδανικών της εποχής τους. Γι΄ αυτό, τα έργα των ελλήνων κλασικών, τα μνημεία της αρχαίας τέχνης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας έχουν μεγάλη σημασία και για την εποχή μας, την εποχή της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης και της κρίσης του καπιταλισμού.

Στη Φιλοσοφία - λέει ο Ενγκελς - όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, αναγκαζόμαστε κάθε τόσο να ξαναγυρνούμε "στις κατακτήσεις του μικρού αυτού λαού, που τα καθολικά του χαρίσματα και η δραστηριότητά του του εξασφάλισαν στην ιστορία της εξέλιξης της ανθρωπότητας μια θέση που κανείς άλλος λαός δε μπορεί να του τη διεκδικήσει... στις πολυποίκιλες μορφές της ελληνικής φιλοσοφίας υπάρχουν κιόλας, σε εμβρυακή κατάσταση, στην πορεία της ανάπτυξής τους, όλες σχεδόν οι απόψεις των κατοπινών θεωριών για τον κόσμο". (Φ. Ενγκελς, "Διαλεκτική της Φύσης").

Είναι αξιοσημείωτο ότι η στροφή στην ιστορία του δυτικού-ευρωπαϊκού πολιτισμού, αρχίζει με την εποχή της Αναγέννησης, δηλ. ακριβώς με την αναβίωση της ελληνικής αρχαιότητας. "Μέσω των χειρογράφων που σώθηκαν με την πτώση του Βυζαντίου, μέσω των αρχαίων αγαλμάτων που ξεθάφτηκαν από τα ερείπια της Ρώμης, μπροστά στην έκθαμβη Δύση ορθώθηκε ένας νέος κόσμος - η ελληνική αρχαιότητα. Μπροστά στις φωτεινές μορφές της εξαφανίστηκαν οι οπτασίες του Μεσαίωνα" (Φρ. Ενγκελς "Διαλεκτική της Φύσης").

Η "οικοδόμηση της διαλεχτικής" είναι εκείνη η φυσική εκπαίδευση των επαναστατικών στελεχών να συλλαμβάνουν την αντιφατική κίνηση του αντικειμενικού κόσμου της ταξικής πάλης και τον τρόπο που αυτή αντανακλάται στη συνείδηση, μέσα από την αισθητηριακή δραστηριότητα της οικοδόμησης του επαναστατικού κόμματος, δραστηριοποιώντας και αλληλοδιεισδύοντας στο σώμα της ιστορικά αποχτημένης κομματικής γνώσης, οδηγώντας μέσα από ανάλυση στη σύλληψη του τρόπου που η ουσία της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης του καπιταλισμού εκδηλώνεται με άπειρες μορφές σε κάθε χώρα, στη σύλληψη των νόμων της καπιταλιστικής παρακμής που τώρα λειτουργούν ανεμπόδιστα, στην αναγκαιότητα της διαμόρφωσης μιας επαναστατικής πολιτικής γραμμής που καθοδηγεί την πράξη της καταστροφής αυτού του συστήματος και της εγκαθίδρυσης της εργατικής εξουσίας.

Αν, όπως λέει ο Λένιν, "η Ελληνική Φιλοσοφία υπόδειξε όλες τις στιγμές" της ανάπτυξης της ανθρώπινης γνώσης που πάνω τους θεμελιώνεται η θεωρία της γνώσης και η διαλεχτική, τότε και αυτή αποτελεί μια από τις στιγμές της συνολικής πράξης της γνώσης της ανθρωπότητας. Ποια είναι αυτή, το εξηγεί ο Ενγκελς όταν μιλάει για την "διαλεχτική φιλοσοφία στις ιστορικά υπάρχουσες μορφές της". Και ξεχωρίζει δύο, από αυτές τις μορφές: "Η πρώτη απ΄ αυτές είναι η ελληνική φιλοσοφία. Εδώ η διαλεχτική σκέψη ακόμη εμφανίζεται με την αρχαϊκή της απλότητα, ακόμη αδιατάραχτη από τα γοητευτικά εμπόδια που η μεταφυσική του δέκατου έβδομου και δέκατου όγδοου αιώνα - ο Μπέικον και ο Λοκ στην Αγγλία, ο Βολφ στη Γερμανία - έβαλε στο δρόμο της, και με τα οποία εμπόδισε την ίδια της την πρόοδο, από μια κατανόηση του μέρους προς μια κατανόηση του όλου, προς μια σύλληψη της γενικής αλληλοσύνδεσης των πραγμάτων. Ανάμεσα στους Έλληνες - ακριβώς επειδή δεν ήταν ακόμη αρκετά προοδευμένοι ώστε να ανατάξουν, να αναλύσουν τη φύση - η φύση θεωρείται ακόμη σαν ένα όλο, γενικά. Η καθολική σύνδεση των φυσικών φαινομένων δεν αποδείχνεται σε σχέση με τα επιμέρους, για τους έλληνες είναι το αποτέλεσμα άμεσης ενατένισης. Εδώ βρίσκεται η ανεπάρκεια της ελληνικής φιλοσοφίας, που εξαιτίας της αναγκάστηκε αργότερα να υποχωρήσει μπροστά σε άλλους τρόπους θεώρησης του κόσμου.

Αλλά εδώ επίσης βρίσκεται η ανωτερότητά της απέναντι σε όλους τους κατοπινούς τους μεταφυσικούς αντίπαλους. Αν σε σχέση με τους Έλληνες η μεταφυσική είχε δίκιο στα επιμέρους, σε σχέση με τη μεταφυσική, οι Έλληνες είχαν δίκιο γενικά. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος που υποχρεωνόμαστε στη φιλοσοφία, όπως σε τόσο πολλούς άλλους τομείς, να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στα επιτεύγματα αυτού του μικρού λαού που τα καθολικά του ταλέντα και δραστηριότητες του εξασφάλισαν μια θέση στην ιστορία της ανθρώπινης ανάπτυξης που κανείς άλλος λαός δεν μπορεί ποτέ να διεκδικήσει. Ο άλλος λόγος, όμως, είναι ότι οι πολυποίκιλες μορφές της ελληνικής φιλοσοφίας περιέχουν σε έμβρυο, εν τω γεννάσθαι τρόπους θεώρησης του κόσμου" (Φ. Ενγκελς, "Διαλεχτική της Φύσης", εκδ. Progress, σελ. 45-46).

Η άλλη μορφή διαλεχτικής που διακρίνει ο Ενγκελς είναι η κλασική γερμανική φιλοσοφία, από τον Καντ στον Χέγκελ. Αν αρνηθεί κανείς την ιδεαλιστική αφετηρία του Χέγκελ και απορρίψει το δογματικό περιεχόμενο του συστήματός του, "απομένει και πάλι η χεγκελιανή διαλεχτική. Είναι προς τιμήν του Μαρξ, ότι, σε αντίθεση με τους "δύστροπους, αλλαζονικούς, μέτριους Επίγονους που τώρα λένε μεγάλα λόγια στη Γερμανία", ταυτόχρονα αυτός ήταν ο πρώτος που ξανάφερε στο προσκήνιο την ξεχασμένη διαλεχτική μέθοδο, τη σύνδεσή της με τη χεγκελιανή διαλεχτική και τη διάκρισή της απ΄ αυτή, και που ονα εφάρμοσε, στο "Κεφάλαιο", αυτή τη μέθοδο στα δεδομένα μιας εμπειρικής επιστήμης, της πολιτικής οικονομίας" Φ. Ενγκελς, ο.π.π., σελ. 47-4.

Όταν, λοιπόν εξετάζουμε τη σχέση του μαρξισμού με την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, μπορούμε να το κάνουμε μόνο από τη σκοπιά του ποιά στιγμή αντιπροσωπεύει αυτή μέσα στο όλο της παγκόσμιας ιστορίας, και μόνο μέσα από το πρίσμα των υλιστικά επεξεργασμένων επιστημονικών εννοιών και κατηγοριών της χεγκελιανής διαλεχτικής.

Στις συνθήκες της εποχής του, στην περίοδο της ορμητικής ανάπτυξης του καπιταλισμού και των πρώτων πολιτικών σκιρτημάτων του νεογέννητου προλεταριάτου, λιγότερο από μια δεκαετία πριν το μεγάλο επαναστατικό κύμα του 1848, ο Μαρξ στρέφεται στο ερώτημα που έθετε η κοινωνική πραγματικότητα και που είχε επεξεργαστεί στην ανώτερη και πιο συμπυκνωμένη φιλοσοφική μορφή του η γερμανική ιδεολογία, από τον Καντ μέχρι τον Χέγκελ: η αντίφαση ανάμεσα στην ουσία, όπως τη συνελάμβανε η φιλοσοφική σκέψη, και την ύπαρξη, όπως εμφανιζόταν μέσα στην αναπτυσσόμενη κοινωνική πραγματικότητα. Στην αντιμετώπιση του ερωτήματος, ο Μαρξ απομακρύνεται από την καντιανή και χεγκελιανή θεώρηση της αντίφασης σαν αντίφασης ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην έννοια των πραγμάτων και προσανατολίζεται στην ανίχνευσή της μέσα στην ίδια την πραγματικότητα. Αυτός ο προσανατολισμός θα τον οδηγήσει αργότερα στη θέση ότι η φιλοσοφία πρέπει να πραγματωθεί και η πραγματικότητα να γίνει φιλοσοφική. Όταν λοιπόν αναζητά την "οντολογική θεμελίωση της ανθρώπινης ελευθερίας", την αναζητά όχι πέρα ή από το είναι, αλλά μέσα στο είναι. Επιστρέφει στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία, επειδή αυτή στο σύνολό της περιστρέφεται ακριβώς γύρω από αυτή την αντίφαση. Είναι η θεωρητική αντανάκλαση εκείνης της ιστορικής στιγμής, όπου η ουσία της καθολικής ύλης σε κίνηση πρωτοφανερώνει τις εκφάνσεις της μέσα στην κοινωνική συνείδηση, χωρίς ακόμη να μπορεί να έρθει σε ύπαρξη, γιατί οι ιστορικοί περιορισμοί της αρχαίας κοινωνίας δεν παρείχαν ακόμη τους υλικούς όρους για τη σύλληψη των νόμων της εμφάνισης αυτής της ουσίας μέσα από τις επιμέρους μορφές των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων. Έτσι, όπως επισημαίνει ο Ενγκελς στο απόσπασμα από τη "Διαλεχτική της Φύσης" που προαναφέραμε, η αρχαιοελληνική φιλοσοφία παραμένει προσανατολισμένη στο αφηρημένο καθολικό, γιατί οι Αρχαίοι δεν ήταν ακόμη αρκετά αναπτυγμένοι ώστε να ερευνήσουν το επιμέρους. Επεξεργάζονται στο ανώτερο επίπεδο αφαίρεσης τις έννοιες της σκέψης και της γνώσης με την απαγωγική μέθοδο της συναγωγής συμπερασμάτων από γενικές αρχές, γιατί η περιορισμένη κοινωνική γνώση δεν επιτρέπει μια βαθύτερη λογική και ιστορική ανάλυση που θα είναι ταυτόχρονα και σύνθεση, με την ενότητα της απαγωγής και της επαγωγής. Γι΄ αυτούς, το ερώτημα της σχέσης ανάμεσα στο Λόγο και την εμπειρική κατανόηση του αντικειμενικού κόσμου μέσα από την κοινωνική πράξη, μόνο αφηρημένα μπορεί να τεθεί και να απαντηθεί.

Επιπλέον, ο Μαρξ επιλέγει μέσα στο σύνολο της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας τον Επίκουρο για δύο λόγους. Πρώτο, γιατί σαν εκπρόσωπος ενός φιλοσοφικού ρεύματος στην εποχή της παρακμής της κλασσικής φιλοσοφίας, εκφράζει τη μετάβαση προς τον νεότερο τρόπο σκέψης. Δεύτερο, γιατί σαν μια τέτοια μετάβαση, αποκαλύπτει με τον καθαρότερο τρόπο τόσο τα ιστορικά όρια, όσο και την κινητήρια αντίφαση της αρχαίας φιλοσοφίας στο σύνολό της. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο ίδιος: "... αν τα προγενέστερα συστήματα είναι πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα σε σχέση με το περιεχόμενο της ελληνικής φιλοσοφίας, τα μετααριστοτελικά και ιδιαίτερα ο κύκλος της επικούρειας, στωικής και σκεπτικής σχολής, είναι εξίσου (πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα) σε σχέση με την υποκειμενική της μορφή, με την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της", ("Διαφορά της Δημοκρίτειας και Επικούρειας Φυσικής Φιλοσοφίας", ο.π.π., σελ. 69).

Ξεκινώντας από το παρόν του, ο Μαρξ ανατρέχει στον Επίκουρο, έναν από τους κατ΄ εξοχήν φιλόσοφους της "αυτοσυνείδησης" - σύμφωνα με την ορολογία των νεοχεγκελιανών - γιατί ερευνά μέσα στην πραγματικότητα της ιστορίας την αντίφαση ανάμεσα στο όλο προτσές της ανθρωπότητας και στον συγκεκριμένο άνθρωπο. Αυτό θα τον οδηγήσει αργότερα στην έρευνα των κοινωνικών σχέσεων και των υλικών τους βάσεων στην πάλη του κοινωνικού ανθρώπου με τη φύση, κάτι που θα κάνει αφού προηγούμενα λύσει τους λογαριασμούς του με τον ιδεαλισμό.

Στη μελέτη του ο Μαρξ χρησιμοποιεί το οπλοστάσιο των χεγκελιανών εννοιών. Σε αυτό, βρίσκεται σε ενότητα με τον Χέγκελ. Ο τελευταίος, όμως, σαν ιδεαλιστής, μπορεί να κάνει μόνο μια αφηρημένη θεωρησιακή έκθεση της ιστορίας της φιλοσοφίας. Αξίζει να δούμε πώς αυτός προσεγγίζει τον Επίκουρο στην "Ιστορία της Φιλοσοφίας", όπως την διαβάζει υλιστικά ο Λένιν στα "Φιλοσοφικά Τετράδια". Πολύ χαρακτηριστικά, η πλειοψηφία των σχολίων του Λένιν πάνω στο κείμενο του Χέγκελ υπογραμμίζει τον εχθρικό, συκοφαντικό και προσβλητικό τρόπο με τον οποίο ο ιδεαλιστής αντιμετωπίζει τον υλιστή Επίκουρο. Ανάμεσα στα άλλα, όμως, ο Λένιν ξεχωρίζει και παραθέτει το εξής απόσπασμα:

"Γι΄ αυτή τη μέθοδο (της Επικούρειας φιλοσοφίας) μπορούμε να πούμε γενικά ότι κατέχει με τον ίδιο τρόπο μια πλευρά από την οποία έχει αξία. Ο Αριστοτέλης και οι πιο αρχαίοι φιλόσοφοι ξεκινούσαν στην φυσική φιλοσοφία από την καθολική a priori, και από αυτή ανάπτυσσαν την Έννοια. Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη πλευρά είναι η αναγκαία, ότι πρέπει κανείς να επεξεργαστεί την εμπειρία σε καθολικότητα, ότι οι νόμοι πρέπει να προσδιοριστούν, δηλαδή, ότι το αποτέλεσμα που απορρέει από την αφηρημένη ιδέα πρέπει να συμπίπτει με την γενική σύλληψη στην οποία έχουν οδηγήσει η εμπειρία και η παρατήρηση. Το a priori είναι ΄στον Αριστοτέλη, για παράδειγμα, εξαιρετικότατο, αλλά όχι αρκετό, γιατί του λείπει η σύνδεση και σχέση με την εμπειρία και παρατήρηση. Αυτή, η ανάπτυξη του μερικού προς το γενικό είναι η ανακάλυψη νόμων, φυσικών δυνάμεων, και λοιπά. Μπορεί να λεχτεί ότι ο Επίκουρος είναι ο εφευρέτης της εμπειρικής φυσικής ψυχολογίας. Σε αντίθεση με τους σκοπούς των στωικών, συλλήψεις της κατανόησης, βρίσκεται η εμπειρία, το αισθητηριακό παρόν. Εκεί, έχουμε αφηρημένη, περιορισμένη κατανόηση, χωρίς αλήθεια καθεαυτή, και επομένως χωρίς την παρουσία και την πραγματικότητα της φύσης. Εδώ, έχουμε αυτή την αίσθηση της φύσης, που είναι πιο αληθινή από αυτές τις άλλες υποθέσεις", (496-497)", (Λένιν, ο.π.π., σελ. 296).

Και προσθέτει ο Λένιν:

(ΑΥΤΟ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΤΟΝ ΔΙΑΛΕΧΤΙΚΟ ΥΛΙΣΜΟ).

Σ΄ αυτό το σημείο, που "πλησιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά τον διαλεχτικό υλισμό" ο Χέγκελ, είναι που ο Μαρξ επικεντρώνει την προσοχή του στη μελέτη της Επικούρειας φιλοσοφίας. Σε αντίθεση, όμως, με τον Χέγκελ, και παρόλο που παραμένει ιδεαλιστής ο ίδιος, ο Μαρξ δεν είναι καθόλου εχθρικός απέναντι στον Επίκουρο.

Ενώ ο Χέγκελ απλά απορρίπτει την Επικούρεια μορφή του υλισμού, ο Μαρξ αφαιρεί τη λογική της. Ετσι, γράφει ότι "... ο Επίκουρος εξαντικειμενικεύει την αντίφαση ουσίας και ύπαρξης, η οποία εμπεριέχεται στην έννοια του ατόμου, κι έτσι δημιουργεί την ατομιστική επιστήμη, ενώ ο Δημόκριτος δεν εφαρμόζει τη θεωρητική του αρχή, αλλά παραμένει στην υλική πλευρά και διατυπώνει υποθέσεις με σκοπό τη μελέτη της εμπειρίας", ("Διαφορές...", ο.π.π., σελ. 101)

Και το τελικό του συμπέρασμα, που πρέπει να συγκριθεί με το απόσπασμα του Χέγκελ που παραθέσαμε, είναι: "Αρχή της επικούρειας φιλοσοφίας δεν είναι λοιπόν η γαστρολογία του Αρχεστράτου, όπως νομίζει ο Χρύσιππος, παρά η απολυτότητα και η ελευθερία της αυτοσυνειδησίας, αν και η αυτοσυνειδησία γίνεται αντιληπτή μονάχα με την ατομική της μορφή. Αν η αφηρημένη - ατομική αυτοσυνειδησία θεωρηθεί ως απόλυτη αρχή, τότε βέβαια κάθε αληθινή και πραγματική επιστήμη αίρεται, στον βαθμό που η ατομικότητα δεν κυριαρχεί στην φύση των πραγμάτων. Ωστόσο συνάμα καταρρέει και καθετί υπερβατικό ως προς την ανθρώπινη αυτοσυνειδησία, καθετί που ανήκει στην ευφάνταστη νόηση. Αν, αντίθετα, αναγορευθεί σε γενική αρχή η αυτοσυνειδησία, η οποία γνωρίζει τον εαυτό της μονάχα ως αφηρημένη γενικότητα, τότε ανοίγει ο δρόμος για τον δεισιδαίμονα και ανελεύθερο μυστικισμό. Την ιστορική απόδειξη γι΄ αυτό μας την δίνει η στωική φιλοσοφία. Γιατί η αφηρημένη - γενική αυτοσυνειδησία έχει εντός της την ορμή να ζητά την αυτοεπιβεβαίωσή της στα ίδια τα πράγματα, τα οποία (ωστόσο) παρέχουν την τέτοια αυτοεπιβεβαίωση μονάχα όταν η αυτοσυνειδησία τα αρνιέται...

Η ατομιστική θεωρία, με όλες τις αντιφάσεις της, βρήκε στον Επίκουρο την διεξοδική της διατύπωση και τελειοποίηση ως φυσική επιστήμη της αυτοσυνειδησίας (αυτοσυνειδησίας, η οποία για τον εαυτό της, ως αφηρημένη ατομικότητα, παρουσιάζεται σαν απόλυτη αρχή) ίσαμε την έσχατη συνέπεια (δηλ. την κατάλυση της ατομικής αυτοσυνειδησίας και την συνειδητή της αντίθεση προς το Γενικό). Για τον Δημόκριτο, απεναντίας, το άτομο είναι απλώς η γενική αντικειμενική έκφραση της εμπειρικής φυσικής έρευνας στο σύνολό της. Ετσι το άτομο παραμένει γι΄ αυτόν καθαρή και αφηρημένη κατηγορία, υπόθεση, η οποία συνιστά το αποτέλεσμα της εμπειρίας και όχι την ενεργητική της αρχή και η οποία επομένως δεν πραγματώνεται, το ίδιο, όπως και η πραγματική έρευνα της φύσης δεν καθορίζεται απ΄ αυτήν", (ο.π.π., σελ. 120-121).

Έτσι ο Μαρξ μας δείχνει τον τρόπο της προσέγγισης της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, όχι για τυπικές συγκρίσεις και αναλογίες, αλλά για την πληρέστερη κατανόηση της σύγχρονης πραγματικότητας από τη σκοπιά της μάχης. Σε σχέση με τον Επίκουρο, περιοριζόμαστε να τονίσουμε εδώ ότι στη φιλοσοφία του, μόνο όπως την επεξεργάζεται ο Μαρξ στην "Διατριβή" του και υλιστικά θεωρημένη βρίσκονται σε σπέρμα τα θεωρητικά όπλα για την φιλοσοφική σύλληψη των πιο σύγχρονων επιτευγμάτων της φυσικής επιστήμης.

Κάποιοι συγγραφείς αναπτύσσουν την ανάλυση του Μαρξ στο "Κεφάλαιο" για τους ιστορικούς περιορισμούς της αρχαίας κοινωνίας, που εμπόδιζαν τον Αριστοτέλη να συλλάβει την έννοια της αξίας μέσα στην κοινωνική πραχτική της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Θέλει εδώ να τονίσει την ιστορική υλιστική ανάλυση για την σχετικότητα της ιδεολογίας. Ο Μαρξ, όμως, κάνει μια τέτοια ανάλυση στα πλαίσια της έρευνάς του για το νόμο της αξίας με τη μέθοδο της υλιστικής διαλεχτικής. Δεν παραλείπει να τονίσει ο ίδιος τη χρήση της διαλεχτικής λογικής, από κοινού με τον Χέγκελ. Έτσι, όταν αναφέρεται στις μορφές της αξίας, σημειώνει: "Τέτοιες εκφράσεις σχέσεων γενικά, που ονομάζονται από τον Χέγκελ αντανακλαστικές - κατηγορίες, αποτελούν μια πολύ περίεργη τάξη. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος είναι βασιλιάς μόνο επειδή άλλοι άνθρωποι βρίσκονταν στη σχέση υπηκόων σε αυτόν. Αυτοί, αντίθετα, φαντάζονται ότι είναι υπήκοοι επειδή εκείνος είναι βασιλιάς", ("Κεφάλαιο", τόμος 1, αγγλική έκδοση Μόσχας, σελ. 57, υποσημείωση). Μόνο από αυτή την άποψη κάνει μια ιστορική ανάλυση των μορφών της αξίας, και έτσι εξηγεί ο ίδιος γιατί αναφέρεται στον Αριστοτέλη:

"Οι δυο τελευταίες ιδιαιτερότητες της ισοδύναμης μορφής θα γίνουν πιο κατανοητές αν γυρίσουμε στον μεγάλο στοχαστή που ήταν ο πρώτος που ανάλυσε τόσο πολλές μορφές, είτε της σκέψης, της κοινωνίας, ή της Φύσης, και ανάμεσά τους επίσης την μορφή της αξίας. Εννοώ τον Αριστοτέλη", (ο.π.π., σελ. 59).

«Το ζήτημα μιας ορθής φιλοσοφικής διδασκαλίας, δηλ. μιας σωστής μεθόδου σκέψης, έχει τόση αποφασιστική σημασία για ένα επαναστατικό κόμμα, όση έχει ένα παλιό μηχανουργικό τμήμα για την παραγωγή. Είναι ακόμα δυνατό να υπερασπίσει κανείς την παλιά κοινωνία με τις υλικές και διανοητικές μέθοδες που έχουν κληρονομηθεί από το παρελθόν. Είναι όμως εντελώς αδιανόητο να ανατραπεί αυτή η κοινωνία και να οικοδομηθεί μια νέα, χωρίς πρώτα να αναλυθούν κριτικά οι τωρινές μέθοδες».

(Λ. Τρότσκι, «Στην Υπεράσπιση του Μαρξισμού»)

«Ο σχολαστικισμός και η παπαδοσύνη πήρανε καθετί το νεκρό από τον Αριστοτέλη, όχι όμως το ζωντανό. Η παπαδοσύνη σκότωσε το ζωντανό στον Αριστοτέλη και διαιώνισε ότι ήταν νεκρό σ’ αυτόν».

(Λένιν: Τόμος 38, σελ. 368-369, αγγλ. Έκδοση)

Σύντροφοι η αστική τάξη στην άνοδο της, με το στόμα του Λούθηρου, αποκήρυσσε τον Αριστοτέλη ονομάζοντας τον «καταραμένο, υπερόπτη, κακόπιστο, που με τα σφαλερά και ψεύτικα λόγια του παρασύρει τους καλύτερους χριστιανούς μέχρι σημείου παραφροσύνης. Ο Θεός, για τις αμαρτίες μας, μας τιμώρησε μ’ αυτόν!». Ο Καρτέσιος καταπολεμά τον σχολαστικό αριστοτελισμό με τον Λόγο περί Μεθόδου» και «κατατροπώνει οριστικά το φάντασμα του Αριστοτέλη», ενώ λίγα χρόνια πριν, το 1619, καίγεται στην πυρά της Ιερής Εξέτασης ο αριστοτελικός Καίσαρ Βασίνι με την κατηγορία του «αιρετικού».

Η μπουρζουαζία δεν ξαναζωντανεύει, τις τελευταίες δεκαετίες, το φάντασμα του Αριστοτέλη, επειδή αποφάσισε να εγκαταλείψει την αντιθεωρητική της στάση. Γυρίζει από μια εντελώς αντιδραστική σκοπιά: Ανακοινώσεις, κυρίως από έλληνες και ανατολικούς αφιερώνονται στις θεωρίες του Αριστοτέλη για το Κράτος, την Ελευθερία, την Ευθύνη, ενώ παραχώνονται στο περιθώριο των συζητήσεων η υποστήριξη του Αριστοτέλη στη δουλεία. «Σημαντικότατη» θεωρήθηκε η ανακοίνωση που έκανε πριν 26 χρόνια ο καθηγητής Κ. Δεσποτόπουλος, για λογαριασμό του Κορνήλιου Καστοριάδη (Καρντάν). Η έξαρση αυτή τότε – αλλά και τώρα – για τον «πρακτικό στοχασμό» του Αριστοτέλη, δεν είναι ένα ακόμα κρούσμα προγονοπληξίας της αστικής μας τάξης. Αντανακλά το αδιέξοδο της, το αδιέξοδο της αστικής φιλοσοφίας στο 2004, ιδιαίτερα στους κόλπους της αναλυτικής σχολής, που αποκήρυξε τη φιλοσοφία στο όνομα της «καθαρής επιστήμης», και της νέο-αριστοτελικής σχολής – όχι και τόσο νέας βέβαια – της λεγόμενης φιλοσοφίας της πράξης.

Η κρίση, η παράλυση του αστικού κράτους, που έπαψε να είναι «μια συνένωση των πολιτών πάνω από ταξικές διάφορες και συμφέροντα», όπως ήθελε ο Αριστοτέλης, αναγκάζει την αστική τάξη να γυρίσει στο «χρυσό ποταμό» της αρχαιότητας. Και όχι όλη η αστική τάξη. Το πιο οπισθοδρομικό μέρος της. Οι καταστραμμένοι από την κρίση και το σεισμό εργάτες – γράφει ο Κ. Τσάτσος στο: «Η Κοινωνική Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων» - και φτωχοί βιοπαλαιστές κάνουν πολλές «ενέργειες που απομακρύνουν τα πολιτεύματα από το σημείο όπου εξισορροπούνται οι αντίθετες ροπές, με αποτέλεσμα να προκαλούνται φθορά και μεταβολές των πολιτευμάτων». Η μπουρζουαζία, όπως και η φεουδαρχία, επιστράτευσε παλιότερα, και επιστρατεύει και σήμερα ότι πιο αντιδραστικό υπάρχει στην Αριστοτελική Φιλοσοφία, για να εξοπλιστεί ιδεολογικά και να αντιμετωπίσει τη «φθορά και την ανατροπή των πολιτευμάτων της». Γι’ αυτό, βλέπουμε τον Αριστοτέλη από τα θεολογικά σεμινάρια να έρχεται και στα σχολικά θρανία. Έτσι, οι μαθητές μπορούν να διαβάζουν στα «Ηθικά Νικομάχεια» (5,6), ότι «εάν τα πρόσωπα δεν είναι ίσα, δεν επιτρέπεται να έχουν ίσα δικαιώματα!».

Αντίθετα, εμείς μελετούμε τους Αρχαίους Ελληνες φιλοσόφους και δε τους απαξιώνουμε και αντιμετωπίζουμε τον Αριστοτέλη και άλλους φιλοσόφους της εποχής εκείνης από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά. Δεν γυρίζουμε για να τον γιορτάσουμε ΄η να τον χρησιμοποιήσουμε ανάλογα με τις πολιτικές μας σκοπιμότητες. Γυρίζουμε, γιατί «η θεωρητική σκέψη – όπως έγραφε ο Ενγκελς στο «Αντί-Ντύρινγκ» - είναι έμφυτη ιδιότητα με τη μορφή μόνο της ικανότητας. Η ικανότητα αυτή πρέπει να εξελιχτεί, να τελειοποιηθεί, και για το σκοπό αυτό δεν υπάρχει ως σήμερα κανένα άλλο μέσο εκτός από τη μελέτη όλης της προηγούμενης φιλοσοφίας». Η μελέτη επομένως όλης της προηγούμενης φιλοσοφίας έχει σαν αντικειμενικό της σκοπό, όλη αυτή η εν δυνάμει ικανότητα που έχει η ανθρώπινη σκέψη να ενεργοποιηθεί και να μεταβληθεί σε υλική δύναμη, μέσα από τη συνειδητή δράση του επαναστατικού κόμματος ΄η κινήματος. «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα».

ΥΓ. Όσο, στην κοσμοκαταχτήτρια, απόλυτα ελεύθερη καρδιά της φιλοσοφίας, μένει ακόμα μια σταλιά αίμα, δε θα παύσει να φωνάζει στους αντιπάλους της, μαζί με τον Επίκουρο: "ασεβής δε ούχ ο τούς των πολλών θεούς αναιρών, αλλ΄ ο τάς των πολλών δόξας θεοίς προσάπτων". {Ελληνικά στο πρωτότυπο: "Δεν είναι ασεβής εκείνος που απορρίπτει τους θεούς του πλήθους, αλλά εκείνος που δέχεται τη γνώμη του πλήθους για τους θεούς". - Από την επιστολή του Επίκουρου στο Μενοικέα στο Δέκατο Βιβλίο του Διογένη Λαέρτιου). Δεν το κρατεί μυστικό αυτό η φιλοσοφία. Η ομολογία του Προμηθέα:

απλώ λόγω τους πάντας εχθαίρω θεούς

{"με λίγα λόγια, μισώ όλους τους θεούς", Ελλ.

στο πρωτότυπο. - Αισχύλου: Προμηθέας Δεσμώτης}

είναι η ίδια η ομολογία, το δικό της ρητό ενάντια σ΄ όλους τους θεούς, επουράνιους και γήινους, που δεν αναγνωρίζουν την ανθρώπινη συνείδηση ως την ανώτατη θεότητα. Δεν πρέπει να υπάρχει ισάξιός της Θεός. Και στους αξιοθρήνητους τρελούς(3) που θριαμβολογούν για τη φαινομενική κατάρρευση της κοινωνικής θέσης της φιλοσοφίας, η φιλοσοφία απαντά πάλι, με την απάντηση που έδωσε ο Προμηθέας στον Ερμή, τον αποσταλμένο των θεών:

Της σής λατρείας την εμήν δυσπραξίαν,
σαφώς επιτάσ΄ ούκ αν αλλάξαιμ΄ εγώ.
Κρείσσον γαρ οίμαι τήδε λατρεύειν πέτρα
ή πατρί φύναι Ζηνί πιστόν άγγελον.
(Ελληνικά στο πρωτότυπο)
{"Με τη σκλαβιά σου, μάθε το καλά,
εγώ ποτέ δε θάλλαζα τη συφορά μου,
τόχω καλύτερα σ΄ αυτό το βράχο σκλάβος,
παρά πιστός του Δία μαντατοφόρος"}
Ο Προμηθέας είναι ο πιό ευγενικός από τους αγίους και μάρτυρες στο ημερολόγιο της φιλοσοφίας.

Βερολίνο, Μάρτης 1841.

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

19/9/2010

ΠΑΣΟΚ: «Απαγορεύεται το κάπνισμα», «φυτέψτε χασίσι στα μπαλκόνια σας»!


ΠΑΣΟΚ: «Απαγορεύεται το
κάπνισμα τσιγάρου», «Να δοθεί η δυνατότητα στον χρήστη κάναβης να καλλιεργεί σπίτι του
μια μικρή ποσότητα χασίς για προσωπική του και μόνο χρήση»!!!





FREE photo hosting by Fih.gr
Ήταν Ιούνης του 1997 όταν η τότε κυβέρνηση
του ΠΑΣΟΚ δια στόματος Γ. Παπανδρέου καλούσε τους εξαρτημένους από τα
ναρκωτικά να καλλιεργούν μια μικρή ποσότητα χασίς στο μπαλκόνι τους για
προσωπική τους χρήση!!! Την ίδια ημέρα ένας διδάκτορας Θεολογίας, που κατείχε
θέση σχολικού συμβούλου σε πρότασή του που περιέχεται σε επίσημη εγκύκλιο που
απέστειλε στους διδάσκοντες καθηγητές έκανε την εξής τρομακτική δήλωση: «Τα
βιβλία του Καζαντζάκη πρέπει να καούν στην πυρά»!!! Στις μέρες της Τρόικας ο
Γ. Παπανδρέου απαγορεύει το κάπνισμα σε όλους τους δημόσιους χώρους (Καφενεία,
καφετέριες, εστιατόρια κλπ.) για το καλό… της υγείας μας!!! Αν τώρα κάποιος
αποτολμούσε να "δέσει" αυτές τις "θέσεις" με το περιεχόμενο των εκθέσεων των
ιμπεριαλιστικών οργανισμών (Τρόϊκας κ.ά) και στις αντίστοιχες κυβερνητικές
επιδιώξεις, πολλοί αναγνώστες ίσως να μην συμφωνούσαν μαζί του! Θάχαν, όμως,
άδικο γιατί όλες οι παραπάνω περιπτώσεις στη βάση τους στηρίζονται σε έναν
ιδιόμορφο μιθριδατισμό, ως διαδικασία εξοικείωσης με το κάθε είδους
δηλητήριο
και κατ΄ επέκταση με τον ίδιο τον εθισμό. Σε τελική ανάλυση, δεν
υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην αντίληψη που θέλει να μπαίνει σε διάλογο η
νομιμοποίηση της χασισοκαλλιέργειας στα μπαλκόνια και στο ενδεχόμενο "ρίψης
στην πυρά" των βιβλίων του Καζαντζάκη, ή την επιζήτηση της συναίνεσης των
εργαζομένων στην απαλλοτρίωση των πλέον ελάχιστων και στοιχειωδών δικαιωμάτων
τους, όπως είναι το κάπνισμα ενός τσιγάρου μαζί με την παρέα τους σε κάποιο
καφέ μπαρ. Σε κάθε μια και σε όλες τις πάρα πάνω περιπτώσεις, εκείνο που
επιχειρείται να θεοποιηθεί είναι η ιδέα, η αντίληψη και η συνείδηση της
ατομικής, της συλλογικής και κοινωνικής εν τέλει υποταγής
στη
λογική του "σφάξε με αγά μ΄ ν΄ αγιάσω"...

Βήχος Παναγιώτης

Όπως γράφει ο σύντροφός μας, μέλος της ΣΟ, Μανώλης Γρηγοριάδης «Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν απαγόρευσε και δεν ποινικοποίησε το κάπνισμα. Δεν απαγόρευσε και δεν ποινικοποίησε την παρασκευή, την πώληση και την αγορά καπνού. Άρα, δεν νομοθέτησε ενάντια στις βλαπτικές συνέπειες του καπνίσματος. Το ΠΑΣΟΚ, αν ήθελε να προστατεύσει τους μη-καπνίζοντες από το λεγόμενο «παθητικό κάπνισμα», θα μπορούσε να επιβάλλει καλό εξαερισμό σε καφενεία, μπαράκια, ταβέρνες κλπ. Το ΠΑΣΟΚ, αν ήθελε να προστατεύσει την υγεία και των μη-καπνιζόντων και των καπνιστών, θα μπορούσε να επιβάλλει την τοποθέτηση ιονιστήρων, οζονιστήρων κλπ. σε καφενεία, μπαράκια, ταβέρνες κλπ. Ιδίως στις μεγαλουπόλεις, όπου οι ρύποι είναι τρομακτικοί, η χρήση ιονιστήρων-οζονιστήρων θα μπορούσε να καταστήσει τις καφετέριες, τα μπαράκια κλπ., οάσεις αναπνευστικής υγείας, και για τους καπνίζοντες και για τους μη-καπνίζοντες.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, απαγόρευσε και ποινικοποίησε τη διάθεση των μη-καπνιζόντων -ιδίως εκείνων που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα- να συναντιώνται με τους φίλους τους καπνιστές, αλλά και αυτών που καπνίζουν -ιδίως αυτών που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα- να συναντιώνται και με τους φίλους τους μη-καπνιστές, αλλά και μεταξύ τους αφού δεν έχουν άλλους χώρους συνάντησης και συζήτησης εκτός από τα καφενεία, τις καφετέριες, τα ουζερί, τα μπαράκια, τις ταβέρνες κλπ.

Το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει την ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και, με το ίδιο ωμό και θρασύ τρόπο που επέβαλε τα μέτρα του μνημονίου χωρίς να συναντήσει κάποια ουσιώδη αντίσταση, νομοθέτησε και το μέτρο της καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος σε χώρους όπου οι άνθρωποι συναντώνται, συζητούν και διασκεδάζουν, για να τονίσει τη δύναμη της εξουσίας και να χλευάσει το λαό.

Ο Καρλ Μαρξ έλεγε: «Ο άνθρωπος είναι ο ελεύθερος χρόνος του».

Η νομοθετική απαγόρευση του καπνίσματος, σε χώρους όπου στον ελεύθερο χρόνο τους οι άνθρωποι συναναστρέφονται, συνομιλούν ή διασκεδάζουν, είναι μέτρο μαζικής καθυπόταξης και ελέγχου των συνειδήσεων. Είναι μέτρο, που θέλει να καταστήσει τους ανθρώπους παθητικούς αποδέκτες των εντολών της εξουσίας.

Οι ρυπογόνες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που καταστρέφουν πράγματι το περιβάλλον, τον πλανήτη, την υγεία κι ελέγχουν και εκμεταλλεύονται απάνθρωπα τον εργάσιμο χρόνο, θέλουν τώρα να ελέγξουν, με πρόσχημα την υγεία, και τον ελεύθερο χρόνο.

Η πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΪΚΑΣ θέλει, όχι μόνο να εξαθλιώσει, αλλά και να καθυποτάξει τους μισθοσυντήρητους και το λαό».

Όπως τώρα που είναι ανάγκη για το σύστημα να επιβάλλει τη συναίνεση στην εξαθλίωση του λαού, έτσι και τότε ο κύριος ΓΑΠ παρέα με το Θεολόγο του επιχειρούσαν κάτι ανάλογο. Πάντα για το… καλό του λαού και την υγεία του, υποτίθεται. Ουαί υμίν!

Διανύουμε την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, μια δεκαετία όπου ο καπιταλισμός γνωρίζει τη μεγαλύτερη κρίση από την γέννησή του και οι εργαζόμενοι την μεγαλύτερη επίθεση σε κάθε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό κ. ά., δικαίωμά τους. Με δεδομένη την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, μόνο στην επιβολή του σκοταδισμού αποβλέπει ο συνεχής βομβαρδισμός από διεθνείς οργανισμούς, κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες, ότι για να εξασφαλιστεί η ευημερία πρέπει να αποδεχτούμε την κλιμάκωση των αντεργατικών μέτρων που επέβαλε η Τρόικα και το ΠΑΣΟΚ, που οδηγούν τις κοινωνίες σε μεγαλύτερη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και σε πλήρη εξαθλίωση. Μόνο εξαρτημένοι, αλλοτριωμένοι και χειραγωγημένοι εργαζόμενοι και κοινωνικές ομάδες μπορούν να αποδεχτούν την ιδέα ότι η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με τη συνεχή μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, την αύξηση των ορίων ηλικίας, την περικοπή των συντάξεων, και την απαγόρευση του καπνίσματος. Μόνο υποταγμένοι στις αντιλήψεις της άρχουσας τάξης είναι δυνατόν να συμφωνήσουν πως η ευημερία των εργαζομένων περνάει μέσα από την ασυδοσία κυβέρνησης και Τρόϊκας και την πλήρη εξαθλίωση ακόμα και της μεσαίας, μικροαστικής τάξης.

Να, λοιπόν, τι συνδέει τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τον θεολόγο από τη Λάρισα, τον υπουργό και την κυβέρνηση, την απαγόρευση του τσιγάρου και την προτροπή του ΠΑΠνα φυτεύουμε και να καπνίζουμε χασίσι, αλλά όχι τσιγάρο!!! Είναι βαθιά νήματα που συνδέουν το σκοταδισμό του θεολόγου με την έντονα αρρωστημένη προπαγάνδιση κρισιακών κοινωνικών φαινομένων όπως η "ναρκο-εξάρτηση". Προπαγάνδιση, που γίνεται, μάλιστα, με τη μορφή της "φιλελευθεριότητας" στη βάση της οποίας κυβερνά ο κύριος Παπανδρέου. Φυσικά, οι συγκεκριμένες θέσεις που εξέφρασε ο Γ. Παπανδρέου τότε – και που έχει και σήμερα - δεν αποτελούν απλώς και μόνο μια προσωπική άποψη, όπως ισχυρίστηκε ο κύριος Ρέππας το 1997, αλλά αποτελούν μέρος μιας πανευρωπαϊκής τουλάχιστον εκστρατείας για την προώθηση της ιδεολογίας της "μαστούρας" και της υποταγής, αντί του καπνίσματος ενός τσιγάρου!!!

Η εκσυγχρονιστική προοπτική προφανώς προβλέπει για τους νέους χασίσι, μαστούρα, κοιμισμένες συνειδήσεις με εξαρτημένη σκέψη. Θέλουν τη νεολαία πειθήνια μάζα στις ορέξεις του κεφαλαίου. Έτσι κι ο Γ. Παπανδρέου προσφέρει από τη θέση του σαν πρωθυπουργός κύρος στην άποψη περί νομιμοποίησης των εξαρτησιογόνων ουσιών, εισάγοντας τη θεωρία της κατ΄ οίκον μαστούρας και με σημαία την "πρωτιά" του σε ψήφους, πατάει στην πρωθυπουργική του καρέκλα για να παίξει ρόλο "γλάστρας" στο θερμοκήπιο του εθισμού της κοινής γνώμης, ώστε να αποδεχτεί η τελευταία το νόμιμο της "παραμύθας", αλλά και το…παράνομο του τσιγάρου! Να μάθει να υπακούει στις απαγορεύσεις και ας μαστουρωθεί όσο θέλει.

Ναι, είναι πολύ βαθιά τα νήματα που διαπλέκουν μεταξύ τους τις αντιλήψεις του θεολόγου και του κυρίου πρωθυπουργού. Κι αυτό, γιατί τόσο ο νεότευκτος "μακαρθισμός" όσο και το πλασάρισμα της "ναρκο-χαύνωσης" με το μανδύα της "προοδευτικότητας¨(!) και τις επικλήσεις περί "ανοιχτού μυαλού"(!!!) έχουν κοινή ρίζα. Οι αιτίες τους ανάγονται στις ανοχές και στις αντοχές του σημερινού κοινωνικού και πολιτικού συστήματος. Το καπιταλιστικό σύστημα της εποχής μας, ειδικά σε συνθήκες εξαρτημένης μορφής, όπως αυτές που βιώνουμε στην Ελλάδα, παθαίνει αλλεργία στο άκουσμα της θέσης ότι "συλλογάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα". Όλο και λιγότερο ανέχεται αρχές και αξίες, που περιποιούν τιμή στον άνθρωπο. Δεν ανέχεται ανθρώπους που δεν συναινούν στην απώλεια των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους. Δεν θέλει ανθρώπους που σκέφτονται, που αμφιβάλλουν, που ερευνούν, που αγωνίζονται. θέλει την υποταγή, την αλλοτρίωση, τον "ωχαδερφισμό", την εξατομίκευση, την απομόνωση. Θέλει τον άνθρωπο "ανυποψίαστο" και βουτηγμένο στην "πάρτη του". Κι αυτό επιτυγχάνεται, όταν τα μυαλά των ανθρώπων καλυφθούν είτε από το απόλυτο μαύρο πέπλο της άγνοιας είτε από την απόλυτη "θολούρα" της πρέζας, είτε κι από τα δυο μαζί. Ναι, λοιπόν. Όποιος δεν διαβάζει Καζαντζάκη, όποιος δηλ., δεν έρχεται σε επαφή με θέσεις κι απόψεις που βρίσκονται στον αντίποδα των κυρίαρχων τάξεων, που αμφισβητούν την ιδεολογία της εκμετάλλευσης, που αντιτίθενται στην αιώνια σκλαβιά του "έτσι είναι τα πράματα κι έτσι θα μείνουν", δεν συλλογάται λεύτερα. Όποιος "βρίσκει την άκρη" στη μαστούρα και στην υποταγή, όποιος βολεύεται στο να ζει με παραισθήσεις και όχι στο να παλεύει για να ζήσει τα οράματά του, δεν συλλογάται λεύτερα. Τέτοιους, "τυφλούς", εξαπατημένους και τελικά ελεγχόμενους ανθρώπους θέλει το σύστημά τους. Γι΄ αυτό και οι εγκέφαλοι της ιδεολογίας της μαστούρας μας προτρέπουν να ρίξουμε μια "εξευρωπαϊσμένη" ματιά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπου οι εκεί Παπανδρέου συνεπικουρούμενοι από έναν πολυδαίδαλο μηχανισμό εμφανίζουν ως "ιν" και ως "προχωρημένο" οτιδήποτε σε "απογειώνει" από την πραγματικότητα, ενώ παράλληλα εμφανίζουν την αποχαύνωση ως "προοδευτική εμπειρία". Και δεν μας λένε, βέβαια, ότι το κοινωνικό σύστημα της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης, της περιθωριοποίησης και της βαρβαρότητας, ο καπιταλισμός δηλ. στην πιο στυγνή του σημερινή μορφή, συνιστά το θερμοκήπιο για να παράγονται ανθρώπινα θύματα πάνω στα οποία κερδίζουν οι έμποροι του θανάτου. Την ίδια ώρα το πρόβλημα είναι το…κάπνισμα!!! Το τσιγαράκι με την παρέα και το καφεδάκι στον καφενέ ή σε κάποιο Στέκι!!!

''Και μήπως για τον εργάτη που δώδεκα ώρες υφαίνει, κλώθει, τρυπάει, τορνάρει, χτίζει, φτυαρίζει, σπάει πέτρες, κουβαλάει κλπ, -αυτή η δωδεκάωρη ύφανση, αυτό το δωδεκάωρο κλώσιμο, τρύπημα, τορνάρισμα, χτίσιμο, φτυάρισμα, σπάσιμο πέτρας, υπολογίζεται απ' αυτόν σαν εκδήλωση της ζωής του, σαν ζωή; Αντίθετα. Η ζωή αρχίζει γι' αυτόν εκεί που σταματάει αυτή η δράση, στο τραπέζι, στο μπάγκο της ταβέρνας, στο κρεβάτι.'' κλπ, κλπ. (Μαρξ - Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο)

Αυτός είναι ο φόβος της για τη "ζωή" της κυρίαρχης τάξης μέσα στην κρίση του συστήματος και της δημοκρατίας της, που δεν της αρκεί η εκμετάλλευση, η καταπίεση και η εξαθλίωση των εργαζομένων - και ιδιαίτερα των νέων, αλλά απαιτεί τον εθισμό και παράλληλα το φόβο και το ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, την εξάρτηση και την αποχαύνωσή τους, για να ΄ναι πιο σίγουρη ότι τα σαθρά της θεμέλια μπορούν να αντέχουν τη στήριξη του βάθρου της εξουσίας της. Τη συνείδησή τους αποζητά να υποτάξει και όταν κινδυνεύει να μην μπορεί να το εξασφαλίζει, αυξάνει τα όρια της ελευθερίας μέχρι το χασίς και τα ναρκωτικά... Γιατί τα ναρκωτικά αλλοιώνουν τη συνείδηση ενώ το τσιγάρο μπορεί να βλάπτει την υγεία αλλά δεν αλλοιώνει καμία συνείδηση. Το αντίθετο μάλιστα.

Αυτή τη δημοκρατία, λοιπόν, υπερασπίζονται τα ΜΜΕ, τα παπαγαλάκια, οι εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι, των άβουλων εξατομικευμένων εξαρτημένων και χωρίς συνείδηση ανθρώπων ενάντια στη συλλογική συνειδητή δράση της προοπτικής, όπου οι εργαζόμενοι θα διαφεντεύουν οι ίδιοι τις τύχες τους. Πράγματι, κύριοι φαρισαίοι δημοκράτες, οπαδοί του άθλιου παράδεισου, της "άγιας" κοινωνίας σας, η δημοκρατία σας δεν κινδυνεύει από το χασίς, γιατί ζει με το χασίς που προσφέρει απλόχερα για να παρατείνει τη ζωή της, περιμένοντας αναπόφευκτα τον νεκροθάφτη της...

18/9/2010

Να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ


Να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ



FREE photo hosting by Fih.gr

Στο στόχαστρο της κυβέρνησης έχουν βρεθεί
και πάλι οι… υψηλόβαθμοι εργαζόμενοι, οι οποίοι κατηγορούνται από τη συμμορία
του ΠΑΣΟΚ ότι έχουν ρίξει έξω τον ΟΣΕ! Παρόλο που οι μισθοί, που παρελαύνουν
στα ΜΜΕ, αφορούν γαλαζοπράσινους διευθυντές και προϊστάμενους. Η αλήθεια είναι
πώς από τα 10 δις. Ευρώ που έχουν συσσωρευθεί ως χρέη του ΟΣΕ, τα 7,5 δις.
Αφορούν οφειλές του Δημοσίου προς τον ΟΣΕ, ενώ 1,5 δις. Ευρώ είναι χρήματα που
έχουν εκδικαστεί υπέρ του ΟΣΕ. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι οι κρατικές
επιδοτήσεις στο φθηνό εισιτήριο έχουν περικοπεί τρομακτικά, κι αυτός είναι
ένας ακόμα λόγος της «υπερχρέωσης» του ΟΣΕ. Όλοι οι εργαζόμενοι λοιπόν να
γίνουν μία γροθιά και να μην ακούνε τις σειρήνες των υπαλλήλων της Τρόικας που
θέλουν να τους διασπάσουν. Ενωμένοι να γκρεμίσουμε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και
να στείλουμε στο διάολο την Τρόικα και τους υπαλλήλους της στην Ελλάδα. Αν
ενωθούμε
ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ.



Παναγιώτης Βήχος

Το σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπει την παραμονή στον ΟΣΕ μόνο 3.600 εργαζόμενων από τους 6.000 που υπάρχουν σήμερα, ενώ ταυτόχρονα τα υφιστάμενα μισθολογικά και γενικότερα εργασιακά κεκτημένα ρίχνονται στον Καιάδα της επιζητούμενης κερδοφορίας, ώστε ο ΟΣΕ να καταστεί περισσότερο ...ελκυστικός για το «στρατηγικό επενδυτή». Αυτός, όταν θα επιλεγεί τελικά, θα κατέχει εκτός από το 49% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και το γενικό μάνατζμεντ του Οργανισμού. Επιπλέον, προβλέπεται η σύνταξη καταλόγων με τα ονοματεπώνυμα των εργαζομένων που χαρακτηρίζονται ως «πλεονάζον προσωπικό». Κάθε εργαζόμενος που θα επιλεγεί για μετάταξη οφείλει να προσδιορίσει εγγράφως το νομό και τρεις θέσεις προτίμησής του, ενώ καταργούνται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και θα πραγματοποιηθούν νέες «διαπραγματεύσεις», λαμβάνοντας ως δεδομένο τη μείωση του συνολικού μισθολογικού κόστους του Οργανισμού κατά 50%. Επιπλέον, επέρχονται μια σειρά περικοπές σε επιδόματα, τα οποία στο εξής δε θα μπορούν να ξεπερνούν το 10% του βασικού μισθού.

Αναφορικά με τους «πλεονάζοντες», από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ προβλέπεται ο διωγμός 744 εργαζομένων από τους εξής τομείς: Σιδηροδρομικής Ελξης 117, Σιδηροδρομικής Κίνησης 378, Οδικών Μέσων και Λεωφορείων 27, Ανάπτυξης Οικονομικής Διαχείρισης, Διοίκησης και Υποστήριξης 141, Ζύγισης και Φόρτωσης 81. Ακόμη από την ΕΔΙΣΥ - εταιρεία διαχείρισης τροχαίου υλικού του ΟΣΕ - θα μεταταγούν ή θα συνταξιοδοτηθούν 1.600 εργαζόμενοι από τους τομείς: Συντήρησης Τροχαίου Υλικού 380, Διαχείρισης Κυκλοφορίας 330 και Ανάπτυξης, Οικονομικής Διαχείρισης, Διοίκησης και Υποστήριξης 370.

Έχουμε ακόμα:
Νέες αυξήσεις - φωτιά στα εισιτήρια των τρένων.
Μεγάλες περικοπές δρομολογίων που κρίνονται οικονομικά ασύμφορα.
Μείωση των θέσεων εργασίας, με χιλιάδες αναγκαστικές μετατάξεις - συνταξιοδοτήσεις.
Καθιέρωση ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
Σοβαρές επιπτώσεις στην ασφάλεια της κυκλοφορίας των συρμών.
«Σφαγή» των υφιστάμενων μισθολογικών αμοιβών και των εργασιακών δικαιωμάτων των υπαλλήλων του Οργανισμού.
Ολα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από το επιστέγασμα της χρόνιας ακολουθούμενης πολιτικής των «γαλαζοπράσινων» κυβερνήσεων, πολιτικής διάλυσης και απαξίωσης του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδας, στο πλαίσιο της συνολικότερης στρατηγικής κατεύθυνσης για την παράδοση των μεταφορών στους πολυεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους. Η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας ως αιχμή του δόρατος στην προπαγάνδα της, τα «υπέρογκα χρέη» του ΟΣΕ, προωθεί την ιδιωτικοποίηση - ξεπούλημα της περιουσίας του, για να προωθήσει την «απελευθέρωση» των σιδηροδρομικών μεταφορών, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της Τρόϊκας, με τεράστιες συνέπειες στα εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά και συνολικότερα για τα λαϊκά στρώματα. Ηταν συνειδητή η επιλογή των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ο μαρασμός και η απαξίωση του εθνικού σιδηροδρόμου, μέσω της τεχνητής δημιουργίας ελλειμμάτων, για να δικαιολογηθεί η παραχώρηση του κρίσιμου τομέα των μεταφορών στο μεγάλο κεφάλαιο.

Οι «παπαγάλοι» του αστικού Τύπου, που μονότονα επαναλαμβάνουν την ύπαρξη χρεών και ελλειμμάτων στον ΟΣΕ, δίνοντας «αβάντζο» στην κυβέρνηση και τα κυβερνητικά στελέχη να «το παίζουν» και ... νοικοκύρηδες από πάνω, επειδή δήθεν «απαλλάσσουν» τον ελληνικό λαό από μια ελλειμματική ΔΕΚΟ, αποσιωπούν σκόπιμα το εξής γεγονός: Το συσσωρευμένο χρέος του Οργανισμού, που ξεπερνά πλέον τα 10 δισ. ευρώ, προέκυψε εξαιτίας της συστηματικής άρνησης των «γαλαζοπράσινων» κυβερνήσεων να επενδύουν για λογαριασμό του κράτους στο εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο όλα τα προηγούμενα χρόνια, αναγκάζοντας τον ΟΣΕ να προστρέχει στη «νόμιμη» τραπεζική τοκογλυφία για την άντληση κεφαλαίων, ώστε να αναπτύσσει τις υποδομές του και να επιδοτεί τα εισιτήρια και τις «άγονες» γραμμές.

Μιλάμε, δηλαδή, για τον ορισμό της λωποδυσίας: Οι κυβερνήσεις σταματούν την επιδότηση του ΟΣΕ, μοιράζουν κρατικό χρήμα - χρήμα του εργαζόμενου λαού δηλαδή - στις τράπεζες, οι τράπεζες αυτό το τζάμπα χρήμα, το δανείζουν έναντι τοκογλυφικού επιτοκίου στον ΟΣΕ - όπως και σε άλλες δημόσιες επιχειρήσεις - ο ΟΣΕ, στη συνέχεια, αδυνατεί να καλύψει τους τόκους και τα υπόλοιπα λειτουργικά του έξοδα, άρα καθίσταται «ελλειμματικός», συνεπώς ξεπουλιέται. Να 'ταν όμως μόνο αυτό; Φυσικά και όχι, γιατί ο «στρατηγικός επενδυτής» που θα τον αναλάβει, δεν είναι κορόιδο να «αγοράσει» χρέη. Αυτά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φροντίζει να τα φορτώσει στις πλάτες του εργαζόμενου λαού, την ίδια στιγμή που διαμορφώνει το εργασιακό καθεστώς «γαλέρας», το οποίο βολεύει την κερδοφορία του φίλου - επενδυτή...

Είναι αλήθεια ότι το σχέδιο ξεπουλήματος του ΟΣΕ προβλέπεται ρητά από το «μνημόνιο». Ομως, πολύ πριν υπογραφεί το «μνημόνιο» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική της «απελευθέρωσης» βασικών τομέων της οικονομίας, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως είναι η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες και οι μεταφορές, αποτελούσε ήδη έναν από τους σημαντικότερους άξονες της «στρατηγικής της Λισαβόνας», και είχαν αναχθεί σε κυρίαρχη πολιτική και του ΠΑΣΟΚ, οι κυβερνήσεις του οποίου άλλωστε προώθησαν το μεγαλύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσων που έγινε ποτέ στη χώρα. Πρόκειται, παράλληλα, για ένα στρατηγικό στόχο της πλουτοκρατίας στην ΕΕ, αφού στοχεύει στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωμονοπωλίων στην παγκόσμια οικονομική αρένα. Πρόκειται, με δυο λόγια, για τη σχεδιασμένη υλοποίηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, προκειμένου να συγκροτηθεί η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά έναντι των ανταγωνιστών της.

Το κρατικό (καπιταλιστικό, φυσικά) μονοπώλιο στον ελληνικό σιδηρόδρομο - και όχι μόνο - αφού απέκτησε οντότητα με τα χρήματα του ελληνικού λαού, σε έναν τομέα που απαιτούνταν επενδύσεις τεράστιων κεφαλαίων με αντίστοιχο υψηλό ρίσκο, τώρα πρέπει να «σπάσει» παραδίδοντας το «μαγαζί γωνία» με «στάνταρ πελατεία», στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο.

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να αντιμετωπίσουν το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ και στις άλλες ΔΕΚΟ, αλλά και το σύνολο των εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων, που με τον ιδρώτα και το αίμα τους φτιάχτηκαν οι κρατικές επιχειρήσεις, όπως και το σύνολο του πλούτου που διαθέτει η χώρα.

Με το νομοσχέδιο που φέρει τον τίτλο «αναδιάρθρωση, εξυγίανση και ανάπτυξη του ομίλου ΟΣΕ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ», η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ολοκληρώνει την εγκληματική πολιτική που εδώ και χρόνια ανέλαβε από κοινού με τη ΝΔ για την υλοποίηση της στρατηγικής της ΕΕ, για την απελευθέρωση και ενοποίηση των σιδηροδρομικών μεταφορών. Στις ρυθμίσεις προβλέπεται:

Ο διαχωρισμός του τομέα των σιδηροδρομικών μεταφορών σε ξεχωριστή εταιρεία, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Η δυνατότητα εισόδου ιδιωτικών κεφαλαίων στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Η απαλλαγή του ΟΣΕ από κάθε χρέος και η μεταφορά των χρεών, που δημιουργήθηκαν με αποκλειστική ευθύνη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στις πλάτες των εργαζομένων.
Η μετάταξη ή συνταξιοδότηση για 2.351 εργαζόμενους από τον ΟΣΕ και τις θυγατρικές του.
Η περικοπή των δρομολογίων που κρίνονται οικονομικά ασύμφορα.
Η δραστική περικοπή των αποδοχών των εργαζομένων.
Και, τελικά, η δημιουργία ενός καθεστώτος που θα βολεύει την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, για την είσοδό τους στην εγχώρια αγορά σιδηροδρομικών επιβατικών και εμπορευματικών μεταφορών.

Ο αρμόδιος υπουργός Δ. Ρέππας, θρασύτατα υποστηρίζει ότι με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο «διασφαλίζεται» το γενικότερο δημόσιο συμφέρον, ενώ σε μια προσπάθεια κατασυκοφάντησης των εργαζομένων έκανε λόγο για μεταφορές που γίνονταν και ακίνητα που ενοικιάζονταν και δεν το γνώριζε η εταιρεία. Το ίδιο καταργεί τις υπάρχουσες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, θέτει τους όρους της αγοράς, ως μοναδικό κριτήριο της τιμολογιακής πολιτικής και της πολιτικής των επιβατικών και εμπορικών δρομολογίων του Οργανισμού και στρώνει το έδαφος για το ξεπούλημά του σε ιδιώτες αλλά και την χρήση από άλλες ιδιωτικές σιδηροδρομικές εταιρείες του εθνικού σιδηροδρομικού δικτύου.

Σε αυτά τα πλαίσια καθορίζεται η υπαγωγή του συνόλου των χρεών του ΟΣΕ, που πλέον ξεπερνούν τα 10 δισ. ευρώ, στο ελληνικό Δημόσιο, στον ελληνικό λαό δηλαδή, το οποίο όχι μόνο θα πληρώσει το παραπάνω ποσό στους ντόπιους και ξένους τραπεζίτες αλλά επιπλέον, η κυβέρνηση προβλέπει ότι «οι δαπάνες απαλλοτριώσεων κατασκευής και όλες οι εν γένει απαιτούμενες δαπάνες βαρύνουν το Δημόσιο».

Δηλαδή οι ιδιώτες, όχι μόνο θα παραλάβουν την ΤΡΑΙΝΟΣΕ «καθαρή» από χρέη, αλλά και για τις υποχρεώσεις που θα απορρέουν από την επέκταση και συντήρηση του σιδηροδρομικού δικτύου που θα χρησιμοποιούν, δεν θα καταβάλλουν «πεντάρα τσακιστή».

Ακόμη, σύμφωνα με το άρθρο 9 του νομοσχεδίου, εμφανίζονται οι «Σιδηροδρομικές Επιχειρήσεις», οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιούν το σιδηροδρομικό δίκτυο και υποβάλλουν πίνακες δρομολογίων προς έγκριση στον διαχειριστή της σιδηροδρομικής υποδομής.

Επίσης, με το άρθρο 11, καταργείται ο όποιος κοινωνικός χαρακτήρας του σιδηροδρόμου, αφού ορίζεται ότι «οι παρεχόμενες υπηρεσίες, τα δρομολόγια τα οποία θα διενεργεί η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, οι όροι μεταφοράς και η τιμολογιακή της πολιτική» έχουν ως σκοπό «την άμεση κερδοφορία της». Προβλέπεται ακόμη η περικοπή των ατελειών, των μειωμένων εισιτηρίων και των εκπτώσεων που ίσχυαν μέχρι σήμερα στις εμπορευματικές μεταφορές.

Μαζί με τις υποχρεωτικές συνταξιοδοτήσεις και μετατάξεις, το νομοσχέδιο προβλέπει και την κατάργηση των υφιστάμενων συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Το όλο «πνεύμα» του μνημονίου για την ...«σχετικότητα» ή την ελαστικότητα της ισχύουσας εργατικής νομοθεσίας, διατρέχει το σχετικό κείμενο. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο 20, όπου με τον χαρακτήρα του «κατεπείγοντος επιτακτικού γενικότερου δημόσιου συμφέροντος» ρυθμίζονται οι γενικοί όροι εργασίας στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Οι διατάξεις τού παρόντος κεφαλαίου ρυθμίζουν γενικούς όρους εργασίας (...) κατισχύουν κάθε αντίθετης ή άλλης, γενικής ή ειδικής, διάταξης, συμφωνίας, όρου ή ρήτρας, νόμου, ή κανονισμού έχοντος ισχύ νόμου, κανονιστική ή άλλη, ή συμβατικού, ή οργανισμού ή συλλογικής σύμβασης εργασίας ή διαιτητικής απόφασης ή συλλογικής συμφωνίας ή ατομικής σύμβασης ή συμφωνίας ή επιχειρησιακής πρακτικής ή εργασιακής συνήθειας ή άλλης, πάσης μορφής και είδους, πηγής δικαίου».

Το νομοσχέδιο προβλέπει την μείωση του προσωπικού του ΟΣΕ κατά 1.600 άτομα και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ κατά 751 άτομα, με ταυτόχρονη κατάργηση των κανονισμών λειτουργίας για τους εναπομείναντες υπαλλήλους. Πιο συγκεκριμένα οι 2.351 εργαζόμενοι που χαρακτηρίζονται ως πλεονάζοντες προβλέπεται με συνοπτικές διαδικασίες να μεταφερθούν σε άλλη θέση του δημοσίου τομέα, με τα μισθολόγια φυσικά που θα ισχύουν στον φορέα υποδοχής. Στο αμέσως επόμενο διάστημα οι εργαζόμενοι θα κληθούν να δηλώσουν πού θα ήθελαν να μεταφερθούν.

Από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ πρόκειται να αποχωρήσουν 751 εργαζόμενοι οι οποίοι θα προέρχονται από τους εξής τομείς λειτουργίας:

Τομέας σιδηροδρομικής έλξης: 120

Τομέας σιδηροδρομικής κίνησης: 380

Τομέας οδικών μέσων & λεωφορείων: 30

Τομέας ανάπτυξης, οικονομικής διαχείρισης, διοίκησης και υποστήριξης: 140

Τομέας ζύγισης και φόρτωσης: 81

Οι 1.600 εργαζόμενοι που θα αποχωρήσουν από τον ΟΣΕ θα προέρχονται από τους εξής τομείς λειτουργίας:

Τομέας σχεδίασης και διαχείρισης δικτύου και εγκαταστάσεων: 520

Τομέας συντήρησης τροχαίου υλικού: 380

Τομέας διαχείρισης κυκλοφορίας: 330

Τομέας ανάπτυξης, οικονομικής διαχείρισης, διοίκησης και υποστήριξης: 370

Όμως έχουν κι άλλοι σειρά...

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι φανερό ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα αποτελέσει τον «οδηγό» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και για τις υπόλοιπες αποκρατικοποιήσεις που έχει στα συρτάρια της. Ηδη στις αστικές συγκοινωνίες της πρωτεύουσας ετοιμάζονται ανάλογα σχέδια ενώ και στα ΕΛΤΑ και τον ΟΤΕ, η επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων είναι στην «ημερήσια διάταξη» των σχεδίων του υπουργείου Μεταφορών.

Όλοι οι εργαζόμενοι λοιπόν να γίνουν μία γροθιά και να μην ακούνε τις σειρήνες των υπαλλήλων της Τρόικας που θέλουν να τους διασπάσουν. Ενωμένοι να γκρεμίσουμε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να στείλουμε στο διάολο την Τρόικα και τους υπαλλήλους της στην Ελλάδα. Αν ενωθούμε ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ.

15 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΗ 2010


ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ
ΠΑΣΟΚ

Όχι στο ξεπούλημα της χώρας και στην υποταγή στις επιταγές της
Τρόικας και του ΔΝΤ.

Κάτω τα χέρια από τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ και ότι έχει να κάνει με το
λεγόμενο κοινωνικό κράτος





FREE photo hosting by Fih.gr
Aρχίζοντας με τους αυτοκινητιστές, η
κυβέρνηση ξεκινάει την επίθεσή της ενάντια σε όλα τα εργαζόμενα στρώματα της
κοινωνίας. Συμβολαιογράφοι, φαρμακοποιοί, μηχανικοί, δικηγόροι, ορκωτοί
λογιστές, ταξιτζήδες, είναι στο στόχαστρο. Πέρα από αυτούς, στο στόχαστρο
βρίσκονται - και έχουν την… τιμητική τους - οι εργαζόμενοι στον OΣE,
στις αστικές συγκοινωνίες και στη ΔEH που ξεπουλιέται κατά 40% κατ’
απόφαση της Tρόικας. Ό,τι έχει να κάνει με το κοινωνικό κράτος, υγεία/δημόσια
νοσοκομεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, οδηγούνται στην καταστροφή. Σύνθημά
μας αυτή τη χρονική περίοδο και στόχος της πάλης μας είναι η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ
ΠΑΣΟΚ
και το διώξιμο του ΔΝΤ. Αυτό θα σημάνει την απαρχή πιο προωθημένων
στόχων που θα έχει αποδεχτεί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης που σήμερα
βρίσκεται εγκλωβισμένη στη λογική των κυρίαρχων καθεστωτικών κομμάτων, ΠΑΣΟΚ,
ΝΔ και ΛΑΟΣ.

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Μετά την ψήφιση του Μνημονίου στη Βουλή από ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και Ντόρα Μπακογιάννη και την ουσιαστική παραχώρηση της διακυβέρνησης της Ελλάδας στους δανειστές μας (Τρόικα), αυτοί με τη σειρά τους - μέσα σε 6 μήνες - θέλουν να ξεπουλήσουν ότι έχει και δεν έχει η Ελλάδα με μεγάλη αξία. Η απεργία των φορτηγατζήδων (που θα επανέλθουν το φθινόπωρο) θα είναι παρανυχίδα μπροστά στην απεργία των υπαλλήλων της ΔΕΗ εάν γίνει πράξη η απαίτηση της Τρόικας να πουληθούν τα κομμάτια της ΔΕΗ σε ιδιώτες.

Ως γνωστόν η Τρόικα επισημοποίησε την περασμένη Παρασκευή στην κυβέρνηση την απόφασή της να συνδέσει με το Mνημόνιο την απαίτηση για πώληση του 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔEH. Eθεσε μάλιστα τελεσίγραφο, μέχρι τον Σεπτέμβριο να έχουν ληφθεί οι πολιτικές αποφάσεις επ’ αυτού• και μάλιστα συγκεκριμένες, για το ποιες μονάδες θα διατεθούν προς πώληση, όπως και ποια ορυχεία για την τροφοδοσία σε καύσιμο των λιγνιτικών μονάδων θα περάσουν σε ιδιώτες.

Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι η Τρόικα αφενός ζητάει μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο να έχουν πουληθεί οι λιγνιτικές μονάδες, αλλά και μέρος του δικτύου διανομής της ΔΕΗ, το οποίο είναι όλα τα λεφτά και που διαχειρίζεται σήμερα η ΔΕΣΜΗΕ. Στελέχη της ΔΕΗ και της ΔΕΣΜΗΕ υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο θα καταργούσε το χαρακτήρα της ΔΕΚΟ (Δημόσιας Επιχείρησης Κοινής Ωφέλειας) που έχει η ΔΕΗ και άρα η ιδιωτικοποίηση (έτσι άρον – άρον και με το ζόρι γιατί θέλουν λεφτά οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ) μονάδων και κυρίως του δικτύου διανομής, αφενός μυρίζει ιδιωτικό δάκτυλο και αφετέρου αυξήσεις των τιμολογίων, ώστε να έρθουν στα κανονικά ευρωπαϊκά επίπεδα.

Το γνωστό παραμύθι ότι τα Ελληνικά τιμολόγια της ΔΕΗ είναι φθηνότερα άλλων χωρών της ΕΕ – γι’ αυτό και θα αυξηθούν κατά 105% από το Σεπτέμβρη! - αλλά ΟΛΟΙ ξεχνούν να πουν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα, είναι σχεδόν οι μισοί από τους άλλους Ευρωπαίους.

Επιχειρηματικό πάρτι, λοιπόν, δισεκατομμυρίων ελπίζουν να στήσουν στην πλάτη της ΔΕΗ ισχυρά συμφέροντα της ενεργειακής αγοράς, με απολήξεις στον εκδοτικό κλάδο και δη σε ισχυρά συγκροτήματα που βρίσκονται υπό μεγάλη πίεση λόγω της υπερχρέωσής τους, αξιοποιώντας κατάλληλα τις υποτιθέμενες «εντολές» της τρόικας για απελευθέρωση της ενεργειακής αγοράς με τεμαχισμό και εκποίηση χρυσοφόρων μονάδων της ΔΕΗ. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες γνωστός μεγαλοκατασκευαστής που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσει δραστηριότητες στην ενέργεια και διατηρεί στενές επιχειρηματικές σχέσεις με μεγάλο εκδοτικό συγκρότημα, είναι από τους πρώτους επιχειρηματίες που κινήθηκαν, πριν ακόμη ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με την απελευθέρωση της αγοράς, και στράφηκε σε ευρωπαϊκούς γίγαντες για να δημιουργήσει συμμαχία, με στόχο την εξαγορά μονάδων της ΔΕΗ.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και άλλοι «βαρόνοι» της ενεργειακής αγοράς, εξίσου καλά συνδεδεμένοι με το σύστημα των ελληνικών media και με το πολιτικό παρασκήνιο. Οι «αεριτζήδες» της ενέργειας, όπως τους έχει χαρακτηρίσει ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, Ν. Φωτόπουλος, έχουν θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο, που μέσα σε λίγα χρόνια μπορεί, ανεξάρτητα από την οικονομική τύχη της χώρας, μπορεί να τους αποφέρει τεράστια κέρδη, με τη δέσμευση συγκριτικά ελάχιστων κεφαλαίων και τεχνογνωσίας (εξ ου και ο μάλλον εύστοχος χαρακτηρισμός «αεριτζήδες»…). Το σχέδιο των «χρυσών» business στην ενέργεια, όπως τουλάχιστον το οραματίζονται οι «βαρόνοι», έχει ως εξής: Η Κομισιόν θα εντάξει στο μνημόνιο, μέσω της τριμηνιαίας έκθεσης προόδου της τρόικας, την υποχρέωση της ΔΕΗ να πουλήσει ένα μεγάλο μέρος των υδροηλεκτρικών και λιγνιτικών μονάδων της. Με πρόσχημα αυτή την «εντολή» της τρόικας, η κυβέρνηση θα θέσει σε κίνηση το μηχανισμό εκποίησης, ενώ η ΓΕΝΟΠ θα αρχίσει, όπως έχει ήδη προειδοποιήσει, σκληρές κινητοποιήσεις, που μπορεί και να βυθίσουν τη χώρα στο σκοτάδι. Σε κάθε περίπτωση, με τη δύναμη του… μνημονίου, όπως εκτιμούν οι εμπλεκόμενοι επιχειρηματίες, το μέτρο της εκποίησης μονάδων της ΔΕΗ θα περάσει και θα ανοίξει ο δρόμος για το δεύτερο μέρος του μεγάλου σχεδίου. Οι εμπλεκόμενοι στον κλάδο της ενέργειας επιχειρηματίες ετοιμάζονται να προσφέρουν σε ισχυρούς ξένους ομίλους, όπως η γερμανική RWE, την «τεχνογνωσία» τους σε θέματα λειτουργίας του πολιτικού και οικονομικού συστήματος της χώρας (γιατί, φυσικά, δεν έχουν ιδέα πώς να λειτουργήσουν μια λιγνιτική μονάδα παραγωγής ηλεκτρισμού…). Και με αυτό το «κεφάλαιο», να εξασφαλίσουν «συμμαχίες», μέσω των οποίων θα διεκδικήσουν τις «χρυσές» μονάδες της ΔΕΗ, τις οποίες θα εντάξουν στις ήδη υφιστάμενες υποδομές τους στην ενέργεια, δημιουργώντας σε συνεργασία με τους ξένους εταίρους τις επιχειρήσεις που θα κυριαρχήσουν στην ενέργεια, την ώρα που η ΔΕΗ θα συρρικνώνεται και –γιατί όχι;- θα περνά σε ρόλο δευτεραγωνιστή.

Όπως γράφει και ο Γιώργος Παυλόπουλος, στο ΠΡΙΝ: «Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το μείζον θέμα του ξεπουλήματος της ΔΕΗ, που φαίνεται ότι αποτελεί και ένα από τα κεντρικά ζητούμενα αυτού του γύρου – μαζί, φυσικά, με τη διακοπή της κρατικής εγγύησης στις επικουρικές συντάξεις και την πλήρη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας, στο όνομα των μεγάλων χρεών, για τα οποία υπεύθυνες είναι, πρωτίστως, οι ελληνικές και πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες. Έτσι, την ώρα που οι αρμόδιοι υπουργοί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ότι δήθεν αυτά που ζητούνται είναι πέρα από τις προβλέψεις του μνημονίου, η αντιπροσωπεία της κομισιόν, η οποία προηγήθηκε κατά μερικές ώρες της τρόικα, προετοιμάζοντας κατάλληλα το έδαφος, έσπευσε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

«Δεν ερχόμαστε για να διαπραγματευτούμε, αλλά για να σας ενημερώσουμε για την εξειδίκευση των όρων του μνημονίου που αφορούν στην αγορά της ενέργειας», φέρεται να δήλωσε τη Δευτέρα ένας από την εξαμελή ομάδα των ευρωπαίων ελεγκτών προς τον ΓΓ ενέργειας, Κ. Μαθιουδάκη, προσθέτοντας χαρακτηριστικά: «Μέσα σε έξι μήνες, θα έχετε πουλήσει τη ΔΕΗ». Μία μέρα αργότερα, άλλος αξιωματούχος επανήλθε στο θέμα, καθιστώντας σαφές ότι η υπόθεση συνδέεται ευθέως με την εκταμίευση της νέας δόσης του δανείου, ύψους 9 δισ. ευρώ.

Επαναλαμβάνουμε, βεβαίως, ότι η κυβέρνηση επ’ ουδενί δεν δικαιούται να δηλώνει ότι πιάστηκε στον ύπνο. Όπως, άλλωστε, αποκαλύφθηκε στον Τύπο, μόνο τον τελευταίο μήνα οι αρμόδιοι υπουργοί και οι υπηρεσίες τους είχαν δεχθεί όχι μία ή δύο, αλλά 13 επιστολές από τα κοινοτικά όργανα αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα – κάτι που, αν μη τι άλλο, προϊδέαζε για το τι θα γινόταν μόλις έφταναν στην Αθήνα οι εκπρόσωποι της κομισιόν και της τρόικας.

Εκεί που ενδεχομένως ένιωσαν μια κάποια έκπληξη οι κυβερνητικοί είναι με τον ωμό και επιτακτικό τρόπο με τον οποίο έθεσαν οι διεθνείς γκαουλάιτερ το θέμα της ιδιωτικοποίησης του 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων παραγωγής ενέργειας και του διαχωρισμού της παραγωγής από τη διανομή. Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, αρνήθηκαν να ακούσουν ακόμη και τις ενστάσεις που προέβαλαν οι έλληνες επιχειρηματίες – οι οποίοι έχουν βάλει στο μάτι το «φιλέτο» της ΔΕΗ, δηλώνοντάς τους ξεκάθαρα ότι «δεν ήρθαμε εδώ για να προστατεύσουμε τα δικά σας συμφέροντα, ας την πάρουν οι ξένοι»!

Αυτή η πλευρά, ενδεχομένως, είναι και η μόνη που προκαλεί μια κάποια πραγματική δυσφορία στην κυβέρνηση, η οποία ασφαλώς δεν επιθυμεί να τα σπάσει με το ντόπιο κεφάλαιο. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, στο θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ να προβάλει ορισμένη αντίσταση – με διπλό στόχο: αφενός, να αποτρέψει ένα σημαντικό πλήγμα για την κερδοφορία του ελληνικού κεφαλαίου και, αφετέρου, να πείσει τους εργαζόμενους ότι θα είναι καλύτερα γι’ αυτούς εάν δεχθούν το μικρότερο κακό – ήτοι, την πώλησή της σε Έλληνες.

Από την πλευρά της, η ΓΕΝΟΠ, για την ώρα τουλάχιστον, δηλώνει έτοιμη να δώσει σκληρό αγώνα. «Δεν μας ενδιαφέρει εάν θα συλληφθούμε και θα πάμε φυλακή. Είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε τη μεγαλύτερη μάχη για τη διάσωση της ΔΕΗ», δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας και στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, Ν. Φωτόπουλος. Θετική στάση – μόνο που η εμπειρία από τους κυβερνητικούς συναδέλφους του από άλλους χώρους δεν μας επιτρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως αισιόδοξοι ότι η ΓΕΝΟΠ είναι πραγματικά αποφασισμένη να δώσει και σε θέση να οργανώσει αυτόν το μεγάλο και σκληρό αγώνα».

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=8330

Aρχίζοντας, λοιπόν, με τους αυτοκινητιστές, η κυβέρνηση συνεχίζει την επίθεσή της ενάντια σε όλα τα εργαζόμενα στρώματα της κοινωνίας. Συμβολαιογράφοι, φαρμακοποιοί, μηχανικοί, δικηγόροι, ορκωτοί λογιστές, ταξιτζήδες, είναι στο στόχαστρο. Πέρα από αυτούς, στο στόχαστρο βρίσκονται - και έχουν την… τιμητική τους - οι εργαζόμενοι στον OΣE, στις αστικές συγκοινωνίες και στη ΔEH που ξεπουλιέται κατά 40% με απόφαση της Tρόικας. Ό,τι έχει να κάνει με το λεγόμενο κοινωνικό κράτος, υγεία/δημόσια νοσοκομεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, οδηγούνται στην καταστροφή.

H προπαγάνδα ότι «απελευθέρωση της αγοράς» θα αντιμετωπίσει την κρίση του καπιταλισμού, έχει την ίδια αξία με την προεκλογική δήλωση του Γ.A.Π. ότι «λεφτά υπάρχουν», και με τις υποσχέσεις ότι θα «αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες» μέχρι να μας φορέσει τον ζουρλομανδύα του ΔNT, της EE και της Eυρωπαϊκής Kεντρικής Tράπεζας που φέρει τον τίτλο Mνημόνιο.

H λεγόμενη «απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων» είναι το ελεύθερο στο μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο να κυριαρχήσει παντού, ασύδοτο, μετατρέποντας τον λαό της χώρας σε λαό-σκλάβο.

Aπέναντι στην κοινωνική καταστροφή που προκαλεί ο παρακμασμένος και σε κρίση καπιταλισμός, τα εργαζόμενα λαϊκά και μικροαστικά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου πρέπει να ταχθούν στο πλευρό της εργατικής τάξης, που πρέπει να αφυπνιστεί, σε ένα κοινό αγωνιστικό μέτωπο πάλης, για την αποτίναξη του Mνημονίου και της τυραννίας της τρόικας ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ και όλων των ντόπιων στηριγμάτων τους. Σύνθημά μας αυτή τη χρονική περίοδο και στόχος της πάλης μας είναι η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ και το διώξιμο του ΔΝΤ. Αυτό θα σημάνει την απαρχή πιο προωθημένων στόχων που θα έχει αποδεχτεί με την ίδια της την εμπειρία, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης που σήμερα βρίσκεται εγκλωβισμένη στη λογική των κυρίαρχων καθεστωτικών κομμάτων, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ.