ΛΑΟΣ: ΈΝΑ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΞΕΝΟΦΟΒΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΣΕ ΑΝΟΔΟ!
περιβάλλον του ΛΑΟΣ εκτρέφονται ακροδεξιές και φασιστικές αντιλήψεις; Είναι
προφανές ότι παρά τα παχιά λόγια περί δημοκρατίας, στο κόμμα του Γ.
Καρατζαφέρη έχουν μείνει στην εποχή του εμφυλίου πολέμου και της δεξιάς του
χωροφύλακα, στο διαχωρισμό σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα». Προφανώς δεν
αντέχουν το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων και
πολίτες β' κατηγορίας. Άλλωστε ο Καρατζαφέρης με σημαία του τον περιορισμό της
μετανάστευσης στην Ελλάδα, χέρι – χέρι με το ρατσισμό και το αστυνομικό κράτος
κέρδισε φοβισμένους μικροαστούς και αποβλακωμένους από την τηλεόραση
ψηφοφόρους στις Ευρωεκλογές της Κυριακής.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Είναι γνωστή η δήλωση του Γ. Καρατζαφέρη για τους Μετανάστες: «τους καλοδεχτήκαμε και τους συμπεριφερόμαστε με τον καλύτερο τρόπο, εάν δεν τους αρέσει οι πόρτες είναι ανοιχτές». Είναι γεγονός ότι πάντοτε σε περιόδους μεγάλης κρίσης, οι ξένοι αποτελούσαν τον πρώτο στόχο για τις εκάστοτε ηγεσίες. Έτσι και τώρα, μετά την άνοδο του ΛΑΟΣ στις Ευρωεκλογές της Κυριακής, όπου το 48% των ψηφοφόρων έκανε αντίσταση στο πολιτικό σύστημα κάνοντας βουτιές στην παραλία ή πίνοντας το φραπεδάκι τους στις καφετέριες. Αυτό ήθελε και το σύστημα και αυτό προπαγάνδιζε μέσα από τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, η αστική τάξη. Και δυστυχώς ένα πολύ μεγάλο μέρος δυσαρεστημένων πάτησε την πεπονόφλουδα. Το σύστημα ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης στη διακαναλική συνέντευξη Τύπου την προηγούμενη Δευτέρα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα έχει ένα «περίσσευμα» 1.700.000 μεταναστών, τους οποίους δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά και πρέπει προφανώς να διώξει. Πρότασή του είναι να μπει μια ποσόστωση, όπως έχουν κάνει η Ιταλία και η Ολλανδία, στο 2,5% ή στο 3%. «Ποιος μπορεί να περπατήσει 5 λεπτά απ’ την Ομόνοια μετά τη δύση του ηλίου;», αναρωτήθηκε στη συνέντευξή του ο Γ. Καρατζαφέρης. Και η λύση σύμφωνα με τον ίδιο είναι μία: Όχι κοινωνική πολιτική αλλά μηδενική ανοχή. «Η απάντηση είναι μια: Τζουλιάνι. Πριν από 10 χρόνια δεν μπορούσες να κυκλοφορήσεις στο Μανχάταν. Το κατόρθωσε ο Τζουλιάνι, να πάμε να πάρουμε τη συνταγή».
Βέβαια, ο Γ. Καρατζαφέρης είναι…εναντίον της Νέας Τάξης πραγμάτων. Το ότι έχει σαν πρότυπό του τον αρχιερέα του μπουσισμού, δεν έχει σημασία για τους απανταχού της επικράτειας ακροδεξιούς, ρατσιστές.
Όπως σημειώνει ο σ. Σάββας Μιχαήλ: «Πλάνητες πάνω στο πλανήτη, φυγάδες θεόθεν, καταδιωγμένοι από την πείνα, τους πολέμους και την καταπίεση, θύματα της παγκοσμιοποίησης της αθλιότητας, οι πρόσφυγες, οικονομικοί και πολιτικοί, συνοδεύουν σαν σκιά τον αιώνα που πέρασε και τον αιώνα που άρχισε.
Μεταναστευτικά ρεύματα η ιστορία της ανθρωπότητας γνώρισε πολλά. Αποκτούν, όμως, ένα εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα στην εποχή μας της όψιμης αστικής νεωτερικότητας σε κρίση. Ήδη την επαύριον του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μιλώντας για τις μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών και τα ατέλειωτα καραβάνια των προσφύγων, η Hannah Arendt επεσήμαινε ότι βρισκόμαστε πλέον μπροστά σε ένα καινούργιο ιστορικό φαινόμενο: τα εκατομμύρια των «μη πολιτών», των ξεριζωμένων από τις χώρες καταγωγής τους και μετακινούμενων στις χώρες της υποδοχής και της μη αποδοχής, αποκαλύπτουν ότι τα περιβόητα «δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη» που διακήρυξε η Γαλλική Επανάσταση αποτελούν μια κενή αφαίρεση. Όποιος δεν καλύπτεται από εθνική κυριαρχία και την νομική ιδιότητα του πολίτη ενός Κράτους-Έθνους, ο μετανάστης σαν μη πολίτης δεν είναι άνθρωπος. Το αντίστροφο, επίσης ισχύει: εάν ο μη πολίτης έχασε μαζί με την ιδιότητα του πολίτη και την ιδιότητα του ανθρώπου, τότε τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ισχύουν για κανένα, πολίτη και μη και στη θέση του αφηρημένου ανθρώπου σαν κέντρου της νεωτερικότητας απομένει ένα αβυσσαλέο κενό.
Στο πρόσωπο του μετανάστη που έχει σαν μόνο προσδιορισμό τον αστυνομικό όρο «λαθρομετανάστης» ή «sans papiers» ο σύγχρονος άνθρωπος μια εποχής ιστορικής παρακμής, της εποχής μας, βλέπει το πρόσωπό του: είναι ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, όπως τον είδε και ο Robert Musil.
Αυτή η απογύμνωση από το ανθρώπινο, η εξαφάνιση του ανθρώπου ως ειδολογικού όντος με δυνατότητες αυτοπραγμάτωσης, η μετατροπή του σε μάζα ζώσης ύλης που γίνεται αποκλειστικά αντικείμενο καταδίωξης, εκδίωξης, αποκλεισμού κι εκμετάλλευσης, πουθενά ίσως δεν δείχνει τη βαρβαρότητά της τόσο απροκάλυπτα όσο όταν θίγεται το πιο θεμελιακό δικαίωμα: το δικαίωμα στη περίθαλψη, την υγεία, το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή».
Όσον αφορά την Ελλάδα, η μεταναστευτική εισροή την τελευταία δεκαετία ήταν πενταπλάσια των τριών πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, συγκεντρώνοντας ένα πληθυσμό μεταναστών που έφτασε το 7% του συνολικού πληθυσμού της χώρας το 2001.
Η είσοδος και παραμονή στον «ευρωπαϊκό παράδεισο» κάθε άλλο παρά εύκολη ή ανώδυνη είναι, προπαντός σε χώρες που αποτελούν πύλες εισόδου στην ΕΕ, όπως είναι η Ελλάδα ή Ισπανία ή Ιταλία. Το μαρτυρούν οι εκατόμβες που θυσιάζονται αδιάκοπα στα ναρκοπέδια και πνίγονται στα νερά του Έβρου, του Αιγαίου, της Αδριατικής. Το υπενθύμισαν πρόσφατα και τα πτώματα των απελπισμένων Αφρικανών που «επαναπροωθήθηκαν» βίαια από τα σύνορα Μαρόκου-Ισπανίας για να αφήσουν τα πτώματα τους στη Σαχάρα.
Η πρώτη υποδοχή, μαζί με τον ξυλοδαρμό από στρατό κι αστυνομία ενώ είναι συχνά ο εγκλεισμός κάτω από άθλιες συνθήκες, όπως δείχνει και το αίσχος των χώρων κράτησης κι ελέγχου μεταναστών στον Έβρο, στη Χίο, στη Κρήτη, σε άλλα νησιά του Αιγαίου που συνορεύουν με τη Τουρκία, στο Λαύριο, στην κόλαση της Αμυγδαλέζας για γυναίκες μετανάστριες. Δεν πρόκειται για εξαιρέσεις στον κανόνα αλλά για τον κανόνα που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά όλες τις χώρες της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιθύνοντες της ΕΕ πρότειναν και τη συγκρότηση στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών στη Βόρεια Αφρική, όπου θα γίνεται κι η επιλογή των «τυχερών» κι η «επαναπροώθηση» των υπόλοιπων.
Η Ευρώπη-Φρούριο δεν εμποδίζει απλώς με τους Κέρβερούς της μια ανεξέλεγκτη είσοδο ανθρώπων που ξεριζώνονται συν τοις άλλοις και λόγω της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατικής διείσδυσης και νεο-αποικιοκρατικής ληστείας των χωρών καταγωγής τους. Τα μαρτύριο της εισόδου κι η βαρβαρότητα της υποδοχής είναι η κατάλληλη προεργασία για την πειθάρχηση στον εφιάλτη της παραμονής, όσων «τυχερών» κατορθώσουν να μπουν και για όσο διάστημα μπορέσουν να μείνουν.
Οι μετανάστες είναι υποχρεωμένοι να ζουν σε ένα χώρο όπου ο ίδιος ο Νόμος του εθνικά κυρίαρχου κάνει θολά και ασαφή τα όρια νομιμότητας και ανομίας. Επιβιώνουν σε ένα καθεστώς διαρκούς «έκτακτης ανάγκης», εκδηλώνοντας με την ίδια τους τη ζωή τη γενικότερη τάση της εποχής μας όπου, όπως παρατήρησε ο Μπένγιαμιν, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης από εξαίρεση τείνει να γίνει ο κανόνας παντού.
Τα τελευταία χρόνια, προπαντός μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η κήρυξη «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» γίνεται με κάλυμμα τον διηνεκή «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Θύματα του τρομοπολέμου πέρα από τους λαούς του Ιράκ, του Αφγανιστάν κι όλου του αραβο-μουσουλμανικού κόσμου και μαζί με τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών στην ίδια την Ευρώπη και την Αμερική, είναι κι οι μετανάστες, ιδιαίτερα εάν προέρχονται από τις χώρες-στόχο. Πρόσφατο είναι το σκάνδαλο της απαγωγής από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, φυλάκισης σε άγνωστο τόπο και ανάκρισης με τα «γνωστά μέσα» αθώων Πακιστανών οικονομικών προσφύγων στην Ελλάδα…
Ο Γ. Καρατζαφέρης, ο οποίος ήταν και ο πιο επικοινωνιακός αρχηγός στο τηλεοπτικό ντιμπέιτ, έχει επιλέξει τελευταία ένα σχετική – όσο μπορεί να είναι αυτό – «μετριοπαθές» και συναινετικό προφίλ για τον εαυτό του, αφήνοντας τους ακροδεξιούς βουλευτές του όπως τον υιό Πλεύρη (που εξελέγει και Ευρωβουλευτής), τον Βορίδη, τον «τσιρίδα» Αδωνη και τον Βελόπουλο να πιέζουν για πιο ακραία μέτρα αστυνόμευσης εναντίον των μεταναστών και των διαδηλωτών. Την ίδια στιγμή ο…ανατρεπτικός Καρατζαφέρης εμφανίζεται πρόθυμος να δώσει «χείρα συνεργασίας» στον Κ. Καραμανλή, για το «καλό του έθνους» οποιαδήποτε στιγμή του ζητηθεί.
Βρισκόμαστε μπροστά στον εξής φαύλο κύκλο: η νομιμοποίηση των μεταναστών είναι όρος για την ασφάλισή τους αλλά η κοινωνική τους ασφάλιση είναι προϋπόθεση για τη νομιμοποίηση τους. Η λογική αυτού του παραλογισμού αποσκοπεί στο να διαιωνίζεται ένα καθεστώς ανασφάλειας και ανασφάλιστης, «μαύρης» εργασίας που επιτρέπει το συνδυασμό της οικονομικής υπερεκμετάλλευσης, του κοινωνικού αποκλεισμού και της πολιτικής των ρατσιστικών διαιρέσεων με πρώτο αλλά όχι αποκλειστικό θύμα τον μετανάστη. Ο εφιαλτικός φαύλος κύκλος στον οποίο εγκλωβίζονται οι μετανάστες αλλά κι ο οποίος πιέζει προς τα κάτω το βιοτικό επίπεδο όλων των εργαζομένων κι αυξάνει το ποσοστό εκμετάλλευσης της ντόπιας εργατικής δύναμης μπορεί να σπάσει μόνο με ριζικές τομές: την άμεση δωρεάν νομιμοποίηση των μεταναστών και την εξίσωση δικαιωμάτων κι αποδοχών σε ντόπιους και «ξένους» εργάτες.
Η σχέση της έλλειψης κοινωνικής ασφάλισης με την υπερεκμετάλλευση και την κερδοφορία είναι οφθαλμοφανής. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι το 25% του ποσοστού αύξησης του ΑΕΠ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια οφείλεται στην εκμετάλλευση της πάμφθηνης εργατικής δύναμης των μεταναστών της τελευταίας δεκαετίας. Σ’ αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός βασίζεται κι η επίσημη δήλωση «εκσυγχρονιστή» υπουργού, από την οποία δεν λείπει ο κυνισμός, ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ευρω-ζώνη χρηματοδοτήθηκε από τους Αλβανούς μετανάστες!...
Η όξυνση της συστημικής κρίσης παγκόσμια με όλα τα δεινά που τη συνοδεύουν, πρώτα-πρώτα την εξάπλωση της μαζικής ανεργίας, δημιουργεί γενικευμένη ανασφάλεια και κρίση ταυτότητας. Η ταυτοποίηση των αληθινών κοινωνικών αιτιών και των πραγματικών υπεύθυνων της κοινωνικής κακοδαιμονίας κάθε άλλο παρά αυθόρμητα γίνεται σε ένα σύστημα που διαρκώς παράγει, αναπαράγει και χειραγωγεί φετιχιστικές εικόνες, θεάματα, φαντασιώσεις. Ο εγκλεισμός σε μια απολιθωμένη εθνική ταυτότητα από αμυντική αντίδραση μετατρέπεται συχνά και γοργά σε επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς και συνήθεις ή ασυνήθιστους αποδιοπομπαίους τράγους. Ο ρατσισμός κι ο φασισμός, η ναζιστική χειραγώγηση των μαζών, το Άουσβιτς ή και σήμερα, ο νεο-συντηρητικός φονταμενταλισμός, το Γκουαντανάμο και το κολαστήριο του Αμπού Γκράϊμπ δεν έπεσαν από τον ουρανό ούτε ξεπήδησαν από τα τάρταρα της μυθολογίας. Είναι τα γεννήματα των άλυτων αντιφάσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού, ενός παρακμασμένου ιστορικά κοινωνικού συστήματος που βρίσκεται σε κρίση παρατεταμένη κι αδιέξοδη.
Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου «εξασφάλισε» να μην υπάρχει χώρα και λαός που να έχει ανοσία στα φαντάσματα του ρατσισμού ή που μπορεί να τα ξορκίσει στα λόγια ή και να τα μεταμφιέσει. Το κακό είναι ριζικό και μόνο από τις ρίζες του μπορεί να κοπεί.
10 Ιούνη 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου