Η διαπλοκή είναι το Σύστημα

Η διαπλοκή είναι το Σύστημα

Δικαστές διεφθαρμένοι διαπλέκονται με στυλοβάτες της Εκκλησίας διεφθαρμένους που διαπλέκονται με το μαύρο χρήμα. Το μαύρο χρήμα διαπλέκεται με διεφθαρμένους δημοσιογράφους κι όλο το γαϊτανάκι των διεφθαρμένων διαπλέκεται με τα κεντρικά διαφθορεία: το Κράτος του κεφαλαίου και τα κόμματα εξουσίας του κεφαλαίου. Δικαστική εξουσία και εκκλησιαστική εξουσία και «τέταρτη εξουσία» και πολιτική εξουσία και οικονομική εξουσία βρίσκονται μαζί σε ένα βαθύ μπουντρούμι και πίνουνε όχι ένα μπουκάλι ρούμι, όπως στο τραγούδι των πειρατών, αλλά το αίμα του λαού. Έως πότε;

Η λεγόμενη διαπλοκή κι η διαφθορά δεν είναι αρρώστια του συστήματος, είναι το ίδιο το Σύστημα , η αρρώστια σαν Σύστημα.

Όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας της διαφθοράς επιζητούν ο καθένας του χωριστά το δικό του ιδιωτικό κέρδος, ακολουθώντας πιστά τη λογική της επιδίωξης του μέγιστου κέρδους με κάθε μέσο, τη λογική του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Όλοι μαζί, όμως, σαν αλυσίδα υπηρετούν το Σύστημα συνολικά και την αναπαραγωγή του. Όποιος δεν χορεύει στο γαϊτανάκι της διαφθοράς γίνεται ύποπτος κι επικίνδυνος όχι μόνο για τους διεφθαρμένους αλλά για το ίδιο το Σύστημα που έχει ανάγκη την διαφθορά και διεφθαρμένους υπηρέτες, οι οποίοι θα δικάζουν για λογαριασμό του, θα πουλούνε μεταφορικά και, ορισμένες φορές, κυριολεκτικά, όπιο στο λαό, θα τον παραμυθιάζουν στα ΜΜΕ.

Αυτό που ζούμε στις μέρες μας έντονα είναι, για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση του Μαρξ, η αναπαραγωγή του «λουμπενπρολεταριάτου», του υποκόσμου και της αλητείας στην κορυφή της αστικής κοινωνίας.

Θα πει κανείς: μα μήπως είναι κάτι καινούργιο αυτό; Από μια άποψη όχι. Η διαφθορά στον καπιταλισμό δεν είναι ηθική κατηγορία αλλά συστημική ανάγκη, δεν είναι παθολογία αλλά φυσιολογικός τρόπος λειτουργίας. Εξ αρχής την συσσώρευση του κεφαλαίου την κάνανε ληστές, πειρατές, εξολοθρευτές γηγενών πληθυσμών και προπαντός εκμεταλλευτές της δουλειάς των άλλων. Βρίσκανε πάντα και παπάδες να ευλογούν τα εγκλήματά τους και δικαστές να δικαιώνουν τις ανομίες τους και πληρωμένους κοντυλοφόρους να τους υμνούν και να εξαπατούν τον κόσμο, πάντα με το αζημίωτο, πάντα σιτιζόμενοι από τον κρατικό κορβανά.

Το ερώτημα είναι : γιατί να έρχεται ΤΩΡΑ το ζήτημα στη φόρα τόσο επίμονα, τόσο έντονα; Γιατί να συγκεντρώνονται οι προβολείς της δημοσιότητας ΣΗΜΕΡΑ σε πράγματα γνωστά αλλά κι επιμελώς αποκρυπτόμενα – σε κυκλώματα δικαστών, σε αλισβερίσια παπάδων, σε λίστες δημοσιογράφων- χαφιέδων και σμπίρων, κατά τη φράση του μακαρίτη Λαμπρία, για «μυστικά κονδύλια», για τους χρυσοκάνθαρους των «κατασκευαστικών» και των ΜΜΕ που παχαίνουν από τα αστικά κόμματα εξουσίας και το θησαυροφυλάκιο του Κράτους;

Η απάντηση είναι απλή: γιατί υπάρχει ΚΡΙΣΗ στο Σύστημα και παγκόσμια και στη χώρα. Γι’ αυτό κι οι κρίκοι της αλυσίδας σπάζουν τους παραδοσιακούς δεσμούς τους κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Η άρχουσα τάξη είναι διασπασμένη κι η κάθε μερίδα ζητάει δική της διέξοδο σε βάρος ανταγωνιστών της. Το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας έχει φθαρεί ανεπανόρθωτα και τα δύο κόμματα εξουσίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, διαγωνίζονται να δείξουν ποιο είναι πιο χρεοκοπημένο. Η αξιοπιστία τους είναι στο ναδίρ. Η κυβέρνηση του Καραμανλή του Μικρού φαίνεται σαν καρικατούρα εκείνης του μακαρίτη θείου του. Και μπροστά της βρίσκονται προβλήματα- ογκόλιθοι, όχι συγκυριακές δυσκολίες αλλά δομικά αδιέξοδα: αγροτικό, εργασιακό, ασφαλιστικό, παιδεία, υγεία… Οι κινητοποιήσεις που άρχισαν σ’ αυτούς τους χώρους είναι μόνον ο προπομπός για τα επερχόμενα.

Είναι οι αντιφάσεις του Συστήματος που διασπούν και τους «πάνω» και κινητοποιούν τους «κάτω». Καιρός να έρθουν τα πάνω κάτω και να αλλάξουν τα πάντα.

Βήχος Παναγιώτης

09/02/05