ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ

ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ

Αγαπητοί σύντροφοι.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο ποιο σύντομος και περιεκτικός μπορώ. Θα κάνω μια συνολική τοποθέτηση γύρω από το φαινόμενο του Σταλινισμού και του ίδιου του Στάλιν στο Επαναστατικό Κίνημα μέχρι τις μέρες μας. Χοντρικά και για να μην χρονοτριβούμε σε επουσιώδη πράγματα σας απαντώ ότι ο όρος σταλινισμός χρησιμοποιήθηκε από τον Τρότσκι και το τροτσκιστικό κίνημα για να υποδηλώσει μια ποικιλία βοναπαρτισμού νέου τύπου, που αναπτύχθηκε για ιστορικούς λόγους στο καθυστερημένο και απομονωμένο πρώτο εργατικό κράτος. Ο όρος σταλινισμός αναφέρεται όχι σε ένα πρόσωπο, αλλά σε ολόκληρο το πολιτικό – ιδεολογικό σύστημα με το οποίο η παρασιτική, γραφειοκρατική κάστα, που αναρριχήθηκε στις κορυφές της σοβιετικής εξουσίας γύρω από τον Στάλιν, - και μετά από το Στάλιν, μέχρι τις μέρες μας στα διάφορα ΚΚ όλου του κόσμου - υπεράσπιζε τα υλικά συμφέροντα της, ειδικά μέσα από τη θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα». Ας κάνουμε τώρα μια μικρή αναδρομή στην Ιστορία.
Βήχος Παναγιώτης




Η καθυστέρηση της παγκόσμιας επανάστασης, προς την οποία είχε στραμμένα τα μάτια η μπολσεβίκικη ηγεσία του Οχτώβρη, η πίεση του ιμπεριαλισμού πάνω στο απομονωμένο πρώτο εργατικό κράτος, τα τεράστια οικονομικά προβλήματα και η πολιτική καθυστέρηση ευνόησαν την επικράτηση μιας γραφειοκρατικής κάστας που απαλλοτρίωσε πολιτικά την κουρασμένη και απογοητευμένη σοβιετική εργατική τάξη.

Ο Στάλιν χρησιμοποίησε την αναπόφευκτη λόγω των εξαιρετικά κρίσιμων συνθηκών του εμφύλιου και της ιμπεριαλιστικής εισβολής συγκεντροποίηση του κρατικού μηχανισμού και της κομματικής ηγεσίας για να πάρει στα χέρια του τον έλεγχο της Γραμματείας, του Οργανωτικού Γραφείου και της Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής των πιο συντηρητικών, αντιθεωρητικών στοιχείων που προσαρμόζονταν εμπειρικά στις δυσκολίες της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, συσπείρωσε γύρω του όλους εκείνους που είχαν αποκτήσει οικονομικά και πολιτικά προνομία λόγω της θέσης τους στον κρατικό και κομματικό μηχανισμό, τους στρατιωτικούς και κρατικούς αξιωματούχους, τους μικροαστούς της πόλης και του χωριού.

Ο Λένιν, ήδη από το 1922, θεωρώντας ασυμβίβαστη την ανάπτυξη της γραφειοκρατίας με τη δικτατορία του προλεταριάτου, ανέλαβε μαζί με τον Τρότσκι την πάλη ενάντια στην κομματική και κρατική γραφειοκρατία. Στην Διαθήκη του μάλιστα – που δόθηκε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ – ζητούσε να απομακρυνθεί ο Στάλιν από τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Κόμματος. Μετά το θάνατο του, αυτή την πάλη συνέχισε ο Λ. Τρότσκι και η Αριστερή Αντιπολίτευση.

Η γραφειοκρατία, όμως, είχε κάτω από τον έλεγχο της τον κρατικό μηχανισμό και τα μέσα μαζικής προπαγάνδας. Νοιώθοντας τα συμφέροντα της – που τα εξασφάλιζε παίζοντας το ρόλο του αστυφύλακα της ανισότητας σε συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης – να απειλούνται από την κριτική του Τρότσκι και της Αριστερής Αντιπολίτευσης, πέρασε στην επίθεση. Αμέσως μετά το θάνατο του Λένιν, στο 13ο Συνέδριο του μπολσεβίκικου κόμματος, το 1924, άρχισε την καμπάνια ενάντια στον «τροτσκισμό», σαν κάτι διαφορετικό από τον μαρξισμό. Βασικά ήθελε να μπλοκάρει την πάλη ενάντια της.

Σε αυτή την καμπάνια αναγκάστηκε να αναθεωρήσει τις αξίες του Οχτώβρη. Τον Δεκέμβρη του 1924, ο Στάλιν, για πρώτη φορά, πρόβαλε την αντιμαρξιστική θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα», διακηρύσσοντας ότι η καθυστερημένη Ρωσία θα μπορούσε να χτίσει το σοσιαλισμό με τα δικά της μέσα, χωρίς την επέκταση της επανάστασης στις ανεπτυγμένες χώρες. Η πάλη για την ιστορική συνέχεια του επαναστατικού μαρξισμού ενάντια στον σταλινικό εκφυλισμό έμεινε πια μόνο στα χέρια του Τρότσκι και της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Σε αυτή την πάλη συσπειρώθηκαν τα καλύτερα στοιχεία του μπολσεβίκικου κόμματος της διανόησης και της σοβιετικής εργατικής τάξης.

Ο ίδιος ο Χρουστσόφ αναγκάστηκε να το παραδεχτεί στη μυστική του έκθεση στο 20ο Συνέδριο: «Τελικά, γύρω από τον Τρότσκι βρίσκονταν άνθρωποι που η καταγωγή τους δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να αναζητηθεί στην αστική κοινωνία. Ένα μέρος τους ανήκε στην ιντελλιγκέντσια του Κόμματος και ένα ορισμένο μέρος στρατολογήθηκε από τους εργάτες. Μπορούμε να κατονομάσουμε πολλά άτομα που στην εποχή τους ενώθηκαν με τους Τροτσκιστές, όμως αυτά τα άτομα πήραν δραστήριο μέρος στο εργατικό κίνημα πριν από την επανάσταση, στη διάρκεια της ίδιας της σοσιαλιστικής Οχτωβριανής Επανάστασης και επίσης στο στέριωμα της νίκης της μεγαλύτερης των επαναστάσεων», (Μυστική Έκθεση του Χρουστσόφ στο 20ο Συνέδριο – Περιέχεται στην ειδική έκδοση “moscow Trials Anthology”, New Park Publications, σελ. 19).

Το 1927, στη 10η επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης, η Αριστερή Αντιπολίτευση οργάνωσε μια μαζική διαδήλωση με πανό «Εφαρμόστε τη Διαθήκη του Λένιν», «ενάντια στον κουλάκο, το νέπμαν και το γραφειοκράτη». Όμως οι ήττες του κινήματος, στη Γερμανία το 1923, τη Βρετανία το 1926, την Κίνα το 1927 σταθεροποίησαν την εξουσία της γραφειοκρατίας. Τον Δεκέμβρη του 1927, αμέσως μετά την ήττα της Κινέζικης Επανάστασης, στο 15ο Συνέδριο, ο Στάλιν διέγραψε τον Λ. Τρότσκι και την Αριστερή Αντιπολίτευση! Ακολούθησαν οι μαζικές διώξεις, οι εκτοπίσεις 11.000 μπολσεβίκων, η απέλαση αργότερα του Λ. Τρότσκι από την χώρα. Ακόμα και η δεξιά πτέρυγα του Μπολσεβίκικου Κόμματος (Μπουχάριν, Ρίκοφ, Τσόμσκι) ήρθε το 1929 σε ρήξη με τον Στάλιν.

Τα Σοβιέτ έμειναν μόνο κατ’ όνομα. Το Μπολσεβίκικο Κόμμα μεταμορφώθηκε σε όργανο της γραφειοκρατίας του Στάλιν, η μυστική αστυνομία έγινε κράτος εν κράτει. Η ιστορική ήττα της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933 δυνάμωσε την απογοήτευση των σοβιετικών μαζών και βοήθησε τη σταλινική γραφειοκρατία να συντρίψει κάθε αντίσταση και να σταθεροποιήσει οριστικά την εξουσία της. Όμως ακόμα και τότε δεν ήταν εύκολα να ξεμπερδέψει με τον μπολσεβικισμό. Χρειάστηκε να εξοντωθούν στην δεκαετία του 1930 ενάμισι εκατομμύριο Μπολσεβίκοι μαζί και όλο το ηγετικό επιτελείο της Οχτωβριανής Επανάστασης για να επιβληθεί ο βοναπαρτισμός του Στάλιν.

Βέβαια ο Χρουστσόφ και η μυστική του έκθεση δε λέει τίποτα για όλα αυτά, για τις μαζικές δολοφονίες από την Γκε Πε Ου τροτσκιστών τη δεκαετία του ’20 και του ’30 μέσα και έξω από τη Σοβιετική Ένωση. Δε λέει τίποτα για τη δολοφονία το 1937 του Ιγκνας Ραις, πρώην πράκτορα της Γκε Πε Ου που κατάγγειλε τα εγκλήματα της και προσχώρησε στην Τετάρτη Διεθνή, τη δολοφονία του Λέων Σεντωφ, γιου του Τρότσκι, το 1938, τη δολοφονία του Ρούντολφ Κλεμεντ, γραμματέα της Τετάρτης Διεθνούς, το 1938, άλλων στελεχών του τροτσκιστικου κινήματος και τέλος τη δολοφονία το 1940 του Λέων Τρότσκι, συναρχηγου του Λένιν στην Οχτωβριανή Επανάσταση, ιδρυτή και αρχηγού του Κόκκινου Στρατού και ιδρυτή της Τετάρτης Διεθνούς. Δεν λέει τίποτα για την προδοσία της Γενικής Απεργίας του 1936 στη Γαλλία και της Ισπανικής Επανάστασης.

Σάρκα από τη σάρκα του πατερούλη Στάλιν, είχε την ίδια με εκείνον στάση, ένοιωθε το ίδιο μισός για τον τροτσκισμό και την πάλη του για τη συντριβή της γραφειοκρατίας και τη νίκη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Γι’ αυτό απέφυγε να αναφερθεί στα ζητήματα που έβαζε η ιστορική πάλη του τροτσκισμού στην δεκαετία του ’20, την περίοδο δημιουργίας της σταλινικής γραφειοκρατίας. Ήταν ανίκανος ο Χρουστσόφ και οι επίγονοι του Στάλιν να εξηγήσουν το πώς ανέβηκε ο Στάλιν, πως απέκτησε τις τρομερές εξουσίες του, γιατί έκανε τα φοβερά εγκλήματα του, γιατί τότε θα έπρεπε να μιλήσουν για τις ιστορικές ρίζες της κάστας του. Δεν μπόρεσαν γιατί η γραφειοκρατία συνολικά ήταν ένα κοινωνικό παράσιτο, που βγήκε από τη διάθλαση των νομών του καπιταλισμού σε αυτό το απομονωμένο, καθυστερημένο και περικυκλωμένο από τον ιμπεριαλισμό πρώτο εργατικό κράτος. Γι’ αυτό και κανείς Ποτέ από αυτούς δε μίλησε για όλα αυτά.

Η ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Ο Στάλιν υπήρξε μέχρι το θάνατο του Λένιν μια ασήμαντη μετριότητα. Αντιπροσωπεύοντας με τον αντιθεωρητισμό του την πιο συντηρητική μερίδα του Π.Γ. του μπολσεβίκικου κόμματος, έγινε αρχικά ο φυσικός ηγέτης εκείνων των μελών του Κόμματος που κατείχαν διοικητικά πόστα, είχαν κουραστεί από τον εμφύλιο, και την οικονομική εξαθλίωση και ήθελαν ησυχία για να μπορούν να απολαύσουν τα μικρά ακόμα προνομία τους.

Ο Στάλιν εκπροσωπώντας τα υποχρεώθηκε σιγά σιγά να προσαρμοστεί στις «επιθυμίες» τους. Τις έκφρασε απόλυτα με το δόγμα του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα», που άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές του ρώσικου εθνικισμού και έγινε αμέσως αποδεκτό από τη γραφειοκρατία. Έγινε η σημαία της στην πάλη ενάντια στις παραδόσεις του Μπολσεβικισμού, για τις οποίες πάλευε ο Τρότσκι και η Αριστερή Αντιπολίτευση. «Ο Στάλιν κατόρθωσε να παίξει το ρόλο του σαν νεκροθάφτης του μπολσεβικισμού μόνο και μόνο γιατί είναι ο ίδιος παλιός μπολσεβίκος. Χρειαζόταν αυτό το εξωτερικό στη γραφειοκρατία για να πνίξει τις μάζες και να τσακίσει το κουκούλι μιας σπαρτιατικής παράδοσης. Μα οι θερμιδωριανοί δεν έχουν ομοιογένεια. Το ανώτερο στρώμα των προνομιούχων αποτελείται από ανθρώπους που είναι ακόμα οι ίδιοι δεμένοι με τις παραδόσεις του μπολσεβικισμού. Το καθεστώς δεν μπορούσε να στηρίζεται σ’ αυτό τον ενδιάμεσο σχηματισμό», (Λ. Τρότσκι: «Τα Εγκλήματα του Στάλιν», εκδ. ΑΛΛΑΓΗ, σελ. 291).

Μετά την εξόντωση όσων είχαν κάποια σχέση με τον μπολσεβικισμό ήρθε η σειρά των διοικητικών, των καριεριστών που θα μπορούσαν, κατά τον Στάλιν, να απειλήσουν την εξουσία του. Ο κύκλος γύρω του διαρκώς στένευε. Είχε χάσει πια τον έλεγχο της πολιτικής του. Η ίδια η γραφειοκρατία είχε χάσει τον έλεγχο των αμυντικών αντανακλαστικών της. Κάθε κύμα διωγμών επιβάλλονταν από την πορεία του προηγουμένου κύματος. Έτσι πρέπει σύντροφοι του ΚΚΕ να εξηγηθούν οι μαζικές δολοφονίες, τα ψέματα, οι απάτες του σταλινικού καθεστώτος.

Ιδιαίτερα μετά τη βίαιη κολλεχτιβοποίηση, ο Στάλιν αισθανόταν τη θέση του επισφαλή. Δεν είχε εμπιστοσύνη σε κανέναν πια. Η δολοφονία του Κύρωφ, από ανθρώπους της μυστικής του αστυνομίας άνοιξε τον κύκλο αίματος των μαζικών δολοφονιών και των σκηνοθετημένων Δικών της Μόσχας. Η παντοδυναμία του Στάλιν ήταν η παντοδυναμία της βίας γενικά, της αντεπαναστατικής βίας ενάντια στις μάζες. Ο κύκλος έκλεισε γύρω του αφήνοντας μόνο τον εαυτό του σαν ισόβιο, μοναδικό χαρισματικό ηγέτη του σοβιετικού λαού.

Όπως έλεγαν στη Μόσχα τότε: «όποιος καθόταν δίπλα στον Στάλιν ακόμα και σε μια φιλική επίσκεψη, δεν ήξερε αν την επόμενη στιγμή θα γύριζε στο σπίτι του ΄η στη φυλακή»!!! Οι ίδιοι οι σοβιετικοί επίγονοι του γράφουν (Μυστική Έκθεση του Χρουστσόφ) ότι ο Στάλιν μετέτρεψε σε ανώτερη μορφή τέχνης τους ύμνους στο πρόσωπο του. Η προσωπολατρία ήταν η άλλη πλευρά αυτής της παράλογης μηχανής τρομοκρατικής βίας που στήθηκε.

Στη «Σύντομη Βιογραφία» του, που εκδόθηκε το 1948 και τη διόρθωσε ο ίδιος, μετέτρεψε το βιβλίο αυτό και την Οχτωβριανή ΅Επανάσταση σε έναν ύμνο στον εαυτό του. Ακόμα και του Λένιν ο ρόλος υποβαθμιζόταν προκειμένου να προβληθεί ο δικός του. διόρθωσε όλα τα κομμάτια που δεν τον ανέβαζαν στα ύψη, όπως για παράδειγμα ενώ στην αρχική του μορφή το βιβλίο έλεγε: Ο Στάλιν «είναι ο Λένιν του σήμερα», ο Στάλιν το διόρθωσε γράφοντας τα εξής: «Ο Στάλιν είναι ο άξιος συνεχιστής του έργου του Λένιν, ΄η, όπως λέγεται μέσα στο Κόμμα μας, ο Στάλιν είναι ο Λένιν του σήμερα»!!!

Όπως ήταν φυσικό, αυτός ο «λαμπρός ηγέτης» με τα τόσα χαρίσματα και τις υπεράνθρωπες δυνατότητες, έπρεπε να είναι ανεξέλεγκτος, να αποφασίζει για όλα μόνος του. Δολοφονώντας τον μπολσεβικισμό ο Στάλιν κατάργησε και τη συλλογική ηγεσία. Η Κ.Ε. και το Π.Γ. μετατράπηκαν πια σε διακοσμητικά όργανα, που απλά μιλούσε στο όνομα τους. Αυτή είναι η αδυσώπητη λογική του γραφειοκρατικού εκφυλισμού σύντροφοι του ΚΚΕ. Η εξουσία πέρασε από το Κόμμα σε μια συγκεντρωτική γραφειοκρατία και από αυτήν στην ανώτερη κλειστή εξουσία με κατάληξη μόνο στον Στάλιν. «Όλα τα γεγονότα αποδείχνουν ότι ο Στάλιν δρούσε στο όνομα της Κ.Ε. χωρίς να ζητά τη γνώμη των μελών της Κ.Ε. ούτε καν του Π.Γ. Συχνά ούτε καν τους ενημέρωνε για τις προσωπικές του αποφάσεις που αφορούσαν πολύ σπουδαία κομματικά και κυβερνητικά ζητήματα», (Μυστική Έκθεση, σελ. 19).

Δεν συγκαλούσε βέβαια, ούτε Συνέδριο. Μεταξύ του 18ου και του 19ου Συνεδρίου μεσολάβησαν 13 χρόνια!!!

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Όπως έλεγε ο Τρότσκι, ο Στάλιν έδωσε στη βουλιμία μιας προνομιούχας κάστας την πιο απαίσια έκφραση. Το ψέμα, η απάτη, η παραποίηση της Ιστορίας που χρησιμοποιήθηκαν σε τόση έκταση αρχικά αποδείχτηκαν ανεπαρκή μέσα για να δικαιολογήσουν τις διώξεις όσων αντιστέκονταν στην αυθαιρεσία της γραφειοκρατίας. Χρειάζονταν οι κατηγόριες για «εγκλήματα εναντίον του σοβιετικού λαού». Σε όλη την ΕΣΣΔ, στη δεκαετία του ’30 ανακαλύπτονταν από τη μυστική αστυνομία του Στάλιν εστίες «τροτσκισμού, σαμποτάζ, κατασκοπείας». Όλοι οι αντιπολιτευόμενοι, αλλά και οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί τους ήταν ενοχλητικοί για τη γραφειοκρατία και έπρεπε να τουφεκιστούν!!!

Η δολοφονία του Κύρωφ το 1934 από πράκτορες της Γκε Πε Ου έδωσε το κάλυμμα για να αρχίσει το κύμα μαζικών διωγμών και εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων μπολσεβίκων. Στην περίοδο μετά το 17ο Συνέδριο, πολλά επιφανή στελέχη, ηγέτες και μέλη του Κόμματος, εργάτες τίμιοι και αφοσιωμένοι στην υπόθεση του Κομμουνισμού δολοφονήθηκαν από τα καθάρματα του Στάλιν κατόπιν εντολής του.

Από τα 139 μέλη (τα 80% αυτών ήταν εργάτες) που εκλέχτηκαν στην Κ.Ε. στο 17ο Συνέδριο του Μπολσεβίκικου Κόμματος τα 70% συνελήφθηκαν σαν «εχθροί του λαού» και τουφεκίστηκαν (οι περισσότεροι στα 1937-1938). Αλλά όχι μόνο η Κ.Ε. Και οι αντιπρόσωποι στο 17ο Συνέδριο είχαν την ίδια τύχη. Από 1966 αντιπροσώπους, 1.108 συνελήφθησαν με κατηγόριες για αντεπαναστατικά εγκλήματα!!! Όπως γράφει η Μυστική Έκθεση «Το κύμα μεγάλωσε τρομακτικά μετά το τέλος του 1936, όταν με τηλεγράφημα τους οι Στάλιν και Ζντάνοφ διόρισαν σαν λαϊκό κομισάριο Εσωτερικών τον Γιέζωφ, στη θέση του Γιαγκόντα «που στάθηκε ανίκανος να ξεμασκαρέψει το τροτσκιστικοζηνοβιεφικό μπλοκ», «Μεταξύ 1936-37 οι συλλήψεις για «αντεπαναστατικά» εγκλήματα δεκαπλασιάστηκαν»!!!

Στις 19 Αυγούστου 1936 οργανώθηκε η πρώτη Δίκη της Μόσχας, η δίκη των 16 (Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Εβδοκίμωφ, Μπακάγιεφ, Σμιρνώφ, Ντέιτσερ, κλπ) που κατηγορούνταν για τη δημιουργία του ενοποιημένου «τροτσκιστο-ζηνοβιεφικού κέντρου», το οποίο οργάνωσε τη δολοφονία του Κύρωφ και προετοίμαζε τη δολοφονία του Στάλιν, καθώς και των Βοροσίλωφ, Ζντάνοφ, Καγκάνοβιτς, Κοσιόρ, Ορντζονίκιτζε και Ποστίσεφ. Η κατηγορία στηρίχτηκε αποκλειστικά στις «ομολογίες» των κατηγορουμένων. Γράφει η (Μυστική Έκθεση): «Και πως είναι δυνατό να ομολογούν άνθρωποι εγκλήματα που δεν είχαν κάνει; Με ένα και μόνον τρόπο: με τη χρησιμοποίηση μεθόδων φυσικής πίεσης, βασανισμού, με το να φέρνουν τους ανθρώπους στο σημείο να χάνουν τις αισθήσεις τους, να σταματάει η λειτουργία της σκέψης τους, να χάνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους. Μ’ αυτό τον τρόπο εξασφαλίζονταν οι «ομολογίες», (σελ. 27).

Έτσι «ομολόγησαν» τις «προδοσίες» τους και εκτελέστηκαν μέλη του μπολσεβίκικου κόμματος από το 1905, με 10 χρόνια καταναγκαστικά έργα επί τσάρου, μέλη του Π.Γ., που ηγήθηκαν στην Οχτωβριανή Επανάσταση. «Η τακτική της NKVD ήταν να προετοιμάζει λίστες που οι κατηγόριες και οι ποινές της ήταν σχεδιασμένες από πριν. Ο Γιέζωφ έστελνε αυτές τις λίστες προσωπικά στον Στάλιν για να εγκρίνει τις τιμωρίες. Το 1937-38, 383 τέτοιες λίστες που περιείχαν τα ονόματα χιλιάδων μελών του Κόμματος, των Σοβιέτ, της Κομσομόλ, του Στρατού στάλθηκαν για έγκριση στον Στάλιν. Τις ενέκρινε όλες», (ο.π.π., σελ. 26).

«Ο Γιέζωφ δεν θα μπορούσε να δράσει χωρίς διαταγές του Στάλιν. Ο ίδιος ο Στάλιν έστειλε τηλεγράφημα στο Λαϊκό Κομισάριο Εσωτερικών και στους επικεφαλής της ΝΚVD, ότι στο όνομα της Κ.Ε. του Μπολσεβίκικου Κόμματος, επιτρέπεται η χρήση μεθόδων φυσικής πίεσης και μάλιστα η χρήση τους να είναι υποχρεωτική στους αμετανόητους. Γιατί, αφού τις χρησιμοποιούν οι αστικές μυστικές υπηρεσίες, να μην τις χρησιμοποιούν και οι σοσιαλιστικές;», (΄ο.π.π., σελ. 27).

Στις 27-30 Γενάρη του 1937, στήθηκε η δεύτερη Δίκη της Μόσχας, η Δίκη των 18 (Ράντεκ, Πιατάκωφ, Σερεμπριάκωφ, Σοκόλνικωφ, Μουράλοφ, κλπ.), για ένα «εφεδρικό κέντρο τρομοκρατίας», που οργάνωνε σαμποτάζ, με τη βοήθεια των ναζήδων!!! Ακολούθησε στις 2-13 Μάρτη 1938 η τρίτη Δίκη της Μόσχας, η Δίκη των 21 (Μπουχάριν, Ρίκοφ, Κρεστίτσκι, Γιαγκόντα, Τσερνώφ, κλπ.). Η κατηγορία αφορούσε τη δημιουργία ενός μπλοκ «δεξιών και τροτσκιστών»! Τρομάρα τους!

Βέβαια δεν χρειάζονταν η Μυστική Έκθεση του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ για να μάθει ο κόσμος ένα μικρό μόνο μέρος από τα εγκλήματα της Σταλινικής μαφίας. Το ψέμα, η απάτη, ο τρόμος, η σκηνοθεσία, συστατικά στοιχεία αυτών των Δικών – ξεσκεπάστηκαν ήδη στα μάτια όλου του κόσμου τον Σεπτέμβρη του 1937 με το πόρισμα της Επιτροπής Ντιουί, που συστάθηκε με πρωτοβουλία του Λέων Τρότσκι και απαρτίζονταν από προσωπικότητες αδιαμφισβήτητου κύρους που διενήργησε πλήρη έρευνα πανό σε όλες τις κατηγόριες. Αποδείχτηκε η αθωότητα των κύριων κατηγορουμένων Λέων Τρότσκι και Λέων Σεντώφ .

«Η ψευτιά και η σκηνοθεσία αποτελούν την ίδια την ουσία της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Στα λόγια αγωνίζεται για τον κομμουνισμό. Στην πραγματικότητα αγωνίζεται για το εισόδημα της, τα προνομία της, την εξουσία της. Με τον τρόμο και τη μοχθηρία ενός κοινωνικού νεόπλουτου εξοντώνει όλους τους αντιπολιτευόμενους. Για να δικαιολογήσει αυτή την τρελή τρομοκρατία στο λαό, αναγκάζεται να αποδίδει στα θύματα της ακόμα πιο θηριώδη και φανταστικά εγκλήματα. Αυτή είναι η κοινωνική βάση των εγκλημάτων της Μόσχας…», (Λ. Τρότσκι: «Απαντήσεις στα ερωτήματα της ετυμηγορίας Ντουί», Κείμενα 1937-38).

Οι διώξεις και τα εγκλήματα συνεχίστηκαν και μετά τον πόλεμο. Ο ίδιος ο διάδοχος του Στάλιν, ο Χρουστσόφ αποκαλύπτει στον μυστικό του λόγο (σελ. 32) την σκηνοθεσία και την απάτη της «υπόθεσης Λένινγκραντ», κι ο Χρουστσόφ κάθε άλλο παρά φιλοτροτσκιστής ήταν! Εκτελέστηκαν, λοιπόν, βασικοί συντελεστές της άμυνας του Λένινγκραντ απέναντι στα ναζιστικά στρατεύματα, Βοζνιεζένσκι, Κουζνετσώφ, Ροντιονώφ, Ποντικώφ, κ.α. Ο Κουζνετσώφ υπήρξε εκλεγμένος γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, υπεύθυνος επιθεωρητής των οργάνων κρατικής ασφαλείας. Το 1951 και 1952 εκτελέστηκαν με εντολή του ίδιου του Στάλιν πολλά επιφανή στελέχη του ΚΚΣΕ με την κατηγορία της συμμετοχής σε εθνικιστική οργάνωση της Γεωργίας!!!

Αλλά μήπως βρε σύντροφοι δεν είναι γνωστή η περίφημη «συνωμοσία των γιατρών», που γλίτωσαν τη ζωή τους, γιατί δεν πρόλαβε ο Στάλιν να τους εκτελέσει; Δεν γνωρίζεται αυτό που είπε ο Στάλιν – κι έγινε σλόγκαν στην ΕΣΣΔ – στον Υπουργό Κρατικής Ασφαλείας, Ιγνάτιεφ: «Αν δεν πετύχεις ομολογίες από τους γιατρούς, θα σε κοντύνω κατά ένα κεφάλι»;

Ο ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

Τον Ιούνη του 1937 άρχισαν οι μαζικές εκκαθαρίσεις στην ηγεσία του Κόκκινου Στρατού. Τα συμφέροντα της άμυνας της χώρας θυσιάστηκαν στο βωμό των συμφερόντων της διευθυντικής κάστας με επικεφαλής τον Στάλιν. Ο Τουχατσέφσκι, αρχηγός του Κόκκινου Στρατού, ο Γιακίρ, στρατιωτική μεγαλοφυΐα, ο Ουμπόρεβιτς, επιφορτισμένος μαζί με τον Γιακίρ για την άμυνα των δυτικών συνόρων, ο Αϊντεμαν, υπεύθυνος της οργάνωσης που εξασφάλιζε τον ενεργητικό σύνδεσμο μεταξύ του στρατού και του υπόλοιπου πληθυσμού, ο Πούτνα ικανότατος, διεθνούς κύρους στρατηγός, ο Φέλντμαν, επιφορτισμένος με την επίβλεψη της διοίκησης, ο Πριμάκωφ, αρχηγός του Κόκκινου Ιππικού – όλοι αυτοί είχαν διακριθεί στον Εμφύλιο και είχαν στηρίξει την Επανάσταση. Εκτελέστηκαν σαν «προδότες», «εχθροί του λαού»!!!

«Μεταξύ 1937 και 1938: 20.000 έως 35.000 αξιωματικοί του Κόκκινου Στρατού εξοντώθηκαν. 90% των στρατηγών και 80% των συνταγματαρχών δολοφονήθηκαν από την NKVD 3 στρατάρχες, 13 διοικητές στρατιάς, 57 διοικητές σώματος, 110 διοικητές μεραρχίας, 220 διοικητές ταξιαρχίας, όλοι οι φρούραρχοι των Στρατιωτικών Περιφερειών εκτελέστηκαν από αποσπάσματα της NKVD”.

Ο αποκεφαλισμός της ηγεσίας του Κόκκινου Στρατού είχε τρομερές συνέπειες. Όχι μόνο χάθηκαν σημαντικά στρατιωτικά στελέχη, αλλά η ίδια η συνοχή του Κόκκινου Στρατού καταστράφηκε. Η άμυνα της Σοβιετικής Ένωσης αδυνάτισε τρομερά και μόνο η φοβερή αυτοθυσία της σοβιετικής εργατικής τάξης που υπερασπίζονταν τις κατακτήσεις του Οκτώβρη έσωσε τη Σοβιετική Ένωση από την καταστροφή, όταν οι χιτλερικές στρατιές εισέβαλαν τελικά στο σοβιετικό έδαφος.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΈΝΩΣΗ

Στις 23 Αυγούστου 1939 υπογράφτηκε η περίφημη συμφωνία μη επίθεσης ανάμεσα στη Γερμανία του Χίτλερ και τη Σοβιετική Ένωση. Η συμφωνία αυτή όχι μόνο δεν απέτρεψε την εισβολή των χιτλερικών ορδών στη Σοβιετική Ένωση, όπως πίστευε ο Στάλιν, αλλά αντίθετα την έκανε ακόμα πιο καταστροφική. Ο Χίτλερ δεν έκρυψε Ποτέ τις προθέσεις του να ξανακατακτήσει τις χαμένες για τον ιμπεριαλισμό αγορές της Σοβιετικής Ένωσης. Η συμφωνία δεν τον δέσμευε. Του εξασφάλιζε μόνο την πολύτιμη εκείνη τη στιγμή συμμαχία του Στάλιν ενάντια στους Αγγλογάλλους και ταυτόχρονα του έδινε τη δυνατότητα να προετοιμάσει καλύτερα την επίθεση του για να καταλάβει το σοβιετικό στρατό εξ απροόπτου. Ήξερε ότι ο Στάλιν θα τηρούσε τη συμφωνία κατά γράμμα.

Στις 25 Νοέμβρη 1939, ο Χίτλερ δήλωνε: «Όσο ο Στάλιν βρίσκεται στην εξουσία, είναι σίγουρο ότι η Ρωσία θα μείνει πίστη στη Συνθήκη που κάναμε. Η πολιτική της στάση μπορεί να αλλάξει μετά από χρόνια οικοδόμησης της εσωτερικής της δύναμης. Ιδιαίτερα αν ο Στάλιν ανατραπεί ΄η πεθάνει», (Ομιλίες του Φύρερ on Naval Affairs, 1939).

Ο Στάλιν έμεινε πραγματικά τόσο πιστός στη Συμφωνία με τον Χίτλερ, ώστε δεν πίστευε ούτε τις προειδοποιήσεις των μυστικών υπηρεσιών για την επικείμενη εισβολή στη Σοβιετική Ένωση. Όπως έχει γίνει γνωστό ο ίδιος ο Τσόρτσιλ στις 3 Απρίλη 1941 διαμέσου του πρεσβευτή του στην ΕΣΣΔ, Κριπς, προειδοποίησε προσωπικά τον Στάλιν ότι οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να ανασυντάσσουν τις ένοπλες μονάδες τους με σκοπό την επίθεση στη Σοβιετική Ένωση. Ο Στάλιν δεν πήρε υπόψη του καμιά από τις πολλές και σοβαρές προειδοποιήσεις και αρνήθηκε να επιτρέψει να γίνουν οι αναγκαίες στρατιωτικές προετοιμασίες για την άμυνα της χώρας, ακόμα και όταν έμαθε ότι στα γερμανο-σοβιετικά σύνορα οι χιτλερικοί είχαν συγκεντρώσει 147 μεραρχίες. Όλη αυτή η γραφειοκρατική τύφλα του Στάλιν είχε σαν αποτέλεσμα τεράστιες απώλειες σοβιετικών δυνάμεων, απώλειες που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Η πολιτική της σταλινικής γραφειοκρατίας απέναντι στο διεθνές προλεταριάτο ήταν εγκληματική. Έχοντας εγκαταλείψει οριστικά το στόχο της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης μετάτρεψε τα τμήματα της Κομιντέρνας σε βοηθητικά όργανα της διπλωματίας της. Από τα Κομμουνιστικά Κόμματα απαιτούσε τυφλή υποταγή, στρατιωτική πειθαρχία. Ο ίδιος ο Στάλιν και η μυστική του αστυνομία εξόντωσαν πολλούς ηγέτες ξένων κομμουνιστικών κομμάτων που βρίσκονταν στη Μόσχα στη διάρκεια των μεγάλων διωγμών της δεκαετίας του ’30.

Για όλα τα τμήματα της Κομιντέρνας το τακτικό καθήκον της υπεράσπισης της ΕΣΣΔ αντικαταστάθηκε από την δικηγορίστικη τυφλή υπεράσπιση όλων των πράξεων των σοβιετικών κυβερνήσεων. Ο Στάλιν δεν ανεχόταν καμιά διαφωνία από κανέναν, επί ποινή θανάτου. Οι ίδιες οι ανάγκες των ντόπιων κινημάτων δεν υπολογίζονταν. Όταν ο Τίτο αρνήθηκε να δεχτεί το ξεπούλημα της Γιουγκοσλάβικης Επανάστασης, ο Στάλιν αποφάσισε να τελειώνει με τον Τίτο και την Γιουγκοσλάβικη Επανάσταση. «Θα κουνήσω το μικρό μου δαχτυλάκι και δεν θα υπάρχει ποια Τίτο», είπε κάποτε στον Χρουστσόφ, ο όποιος παραδέχτηκε πως ο Στάλιν «έπαιξε έναν επαίσχυντο ρόλο στο ζήτημα του Τίτο». Αλλά σιγά μην περιμέναμε τον Χρουστσόφ να μας διαφωτίσει για το ρόλο του Στάλιν. Απλά εδώ φαίνεται καθαρά το ποιον και η πάστα αυτών των ανθρώπων.

Η ιστορία αγαπητοί σύντροφοι του ΚΚΕ που είναι πιο ισχυρή από οποιονδήποτε γραφειοκρατικό – αστυνομικό μηχανισμό διέψευσε τον Στάλιν. Η Γιουγκοσλάβικη Επανάσταση νίκησε ενάντια του. Οι αποκαλύψεις, όμως, που έγιναν στα τέλη του προηγουμένου αιώνα έφεραν στο φως το βρώμικο ρόλο του πρωτεργάτη της Γιάλτας και του Πότσδαμ απέναντι στα επαναστατικά κινήματα.

Αυτή ήταν η ακραία συνέπεια της θεωρίας του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα, της οποίας πιστοί οπαδοί παραμένουν και οι επίγονοι του Στάλιν. Ακόμα και σήμερα. Διακηρύσσοντας ότι μπορεί να ολοκληρωθεί η μετάβαση στο σοσιαλισμό ακόμα και στον κομμουνισμό κατά τον Στάλιν, σε μια και μόνη χώρα, με τα δικά της και μόνο μέσα, στρατηγικός στόχος γίνεται ποια η εξασφάλιση της διεθνούς ισορροπίας, του status quo. Που οδήγησαν όλα αυτά; Τα επαναστατικά κινήματα θυσιάστηκαν στο βωμό της ειρηνικής συνύπαρξης και των συμμαχιών με τις προοδευτικές μερίδες της μπουρζουαζίας ενάντια στις φιλοπόλεμες. Με αυτό το πνεύμα έγινε και στην Ελλάδα η Βάρκιζα και η προδοσία της Ελληνικής Επανάστασης, με το ίδιο πνεύμα της πρωταρχικότητας των αναγκών της σοβιετικής διπλωματίας, ο Γκορμπατσόφ, άξιος επίγονος και συνεχιστής του Στάλιν, σε μια άλλη όμως εποχή, έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει το δικτάτορα Μάρκος ενάντια στις επαναστατημένες φιλιππινέζικες μάζες, διέλυσε ότι είχε μείνει όρθιο στην ΕΣΣΔ η οποία ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ παρασύροντας οράματα, θυσίες και ελπίδες, και σήμερα διαφημίζει πίτσες των μεγάλων καπιταλιστικών βιομηχανιών! Η κατάληξη του Σταλινισμού ήταν τρομακτική.

Με ρωτάτε σύντροφοι αν ο Χρουστσόφ και όλοι αυτοί που μίλαγαν στο όνομα του Μαρξισμού και της Επανάστασης ήταν σταλινικοί. Η απάντηση δόθηκε στην αρχή αυτού του άρθρου. Να σας θυμίσω όμως πως η ακαταμάχητη λογική των γραφειοκρατών φροντίζει πάντα να ταυτίζει τα δικά της υλικά συμφέροντα με τα συμφέροντα του σοσιαλισμού!

ΟΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Ο Στάλιν αναγορεύτηκε από το Χρουστσόφ σε τραγικό ιστορικό πρόσωπο που κατέστρεψε το Μπολσεβίκικο Κόμμα και εξόντωσε ενάμισι εκατομμύριο Μπολσεβίκους «από τη σκοπιά του συμφέροντος της νίκης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού»!!!

Όμως λίγο μετά το 20ο Συνέδριο, ο ίδιος ο Χρουστσόφ έστειλε τα τανκ στην Ουγγαρία να χτυπήσουν τους εξεγερμένους ενάντια στην γραφειοκρατία εργάτες, να διαλύσουν τα Εργατικά Συμβούλια στο όνομα «των συμφερόντων του σοσιαλισμού»!!!

Η δημοκρατική μεταρρύθμιση που επαγγέλθηκε, η επιστροφή στον Λένιν που ζήτησε – όπως έκανε αργότερα και ο Γκορμπατσόφ!!! – έληξαν άδοξα κάτω από τις ερπύστριες των τανκ. Έφεραν όμως στην επιφάνεια τη βαθιά κρίση της γραφειοκρατίας λόγω των συσσωρευμένων αντιφάσεων που είχαν την πηγή τους από τη μια στην επί δεκαετίας γραφειοκρατική κακοδιαχείριση της σοσιαλιστικής οικονομίας και το πνίξιμο της εργατικής δημοκρατίας.

Η προλεταριακή εξέγερση τον Ιούνη του 1953 στο Ανατολικό Βερολίνο ήταν ο προάγγελος ανάλογων κινητοποιήσεων σε όλα τα παραμορφωμένα εργατικά κράτη και μέσα στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση. Ο θάνατος του Στάλιν το 1953 επιτάχυνε αυτές τις εξελίξεις. Η σταλινική γραφειοκρατία αναγκάστηκε να θυσιάσει το νεκρό αρχηγό της για να σώσει τον εαυτό της σαν κάστα. Οι αποκαλύψεις του Χρουστσόφ για τα εγκλήματα του Στάλιν επιχειρούσαν να αποσείσουν κάθε ευθύνη από το υπόλοιπο γραφειοκρατικό στρώμα, που τόσο στενά και πειθαρχικά είχε συνεργαστεί με τον Στάλιν τα προηγούμενα χρόνια. Εξάλλου, οι συνθήκες μεταπολεμικά είχαν αλλάξει και οι γραφειοκράτες του Κρεμλίνου, πιστοί στο δόγμα της ειρηνικής συνύπαρξης με τον ιμπεριαλισμό, ήθελαν να παρουσιάσουν ένα «φιλελεύθερο» πρόσωπο, που θα διευκόλυνε τη συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό. Όμως ταυτόχρονα οι αποκαλύψεις του Χρουστσόφ, αποτελώντας στην πραγματικότητα την ιστορική δικαίωση της πάλης του τροτσκισμού ενάντια στο σταλινισμό, αποκάλυπταν πανό από όλα τη βαθιά κρίση της σταλινικής γραφειοκρατίας.

Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή πολύτιμος αρωγός της στάθηκε ο διεθνής ρεβιζιονισμός, που έβλεπε όχι την κρίση αλλά τη δυνατότητα αυτομεταρρύθμισης της γραφειοκρατίας και επαναστατικοποίηση των σταλινικών κομμάτων κάτω από την πίεση των μαζών.

Μονάχα η παγκόσμια Σοσιαλιστική Επανάσταση που πανό και πέρα από κάθε απαισιόδοξη σκέψη θα σαρώσει αργά ΄η γρήγορα το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό καρκίνωμα ταυτόχρονα θα σαρώσει κάθε σταλινικό απομεινάρι της ιστορίας, εξαφανίζοντας τους όρους από τους οποίους βγήκε.

«Η Επανάσταση θα ανοίξει όλα τα μυστικά συρτάρια, θα αναθεωρήσει όλες τις δίκες, θα αποκαταστήσει τους συκοφαντημένους, θα στήσει μνημεία στα θύματα, θα ρίξει αιώνιο ανάθεμα στους δήμιους. Ο Στάλιν θα εξαφανιστεί από τη σκηνή κάτω από το βάρος των εγκλημάτων του σαν ο νεκροθάφτης της επανάστασης και η πιο απαίσια μορφή της Ιστορίας».

(«Τα εγκλήματα του Στάλιν», εκδ. «ΑΛΛΑΓΗ», σελ. 34).

18 Φλεβάρη 2007